غزل ډېر ښه یې احساس دی و ما نن سبا یم چې د اشنا نه جدا نن سبا نمونځ که شي څو ما نه قضا نن سبا ما ته جنون ستا کړو ادا نن سبا کم شو په لیمو کې نظر هم د زړه ډېره که هر څو شوه رڼا نن سبا ګوره په هر […]
غزل
ډېر ښه یې احساس دی و ما نن سبا
یم چې د اشنا نه جدا نن سبا
نمونځ که شي څو ما نه قضا نن سبا
ما ته جنون ستا کړو ادا نن سبا
کم شو په لیمو کې نظر هم د زړه
ډېره که هر څو شوه رڼا نن سبا
ګوره په هر چا هسې ورپېښ نه شې
وخته چې تېرېږي په ما نن سبا
وصله چې په ژوند کې مې بیا را نه شې
ښکاري مې الفت کې خلا نن سبا
ګوره چې موسکې نه شې اشنا زما
ډېره له ما کېږي خطا نن سبا
راشه زما عشقه که ما پوهه کړې
نشته د زړګوټي صدا نن سبا
ښکاري چې اشنا په مخاطب کړي ما
خیژي د هر څیز نه نوا نن سبا
دا په هواګانو کې مستۍ چې دې
ځوانه د حمزه شوه هوا نن سبا
www.andyal.com
ــــــــــــــــــــــــــ
خیر که زه اوس څومره یم ارزان په تا
پسته به هم دومره شمه ګران په تا
ماخله د وفا امتحان مه اخله
دا به زما هم شی امتحان په تا
پرېږده بوږنېدلي اوسوېلي زما
ګواښ به دې نور جوړ کاندي طوفان په تا
کړې به اسویلي په بې خیالۍ کې بیا
زباد به مې سلګۍ وي د ارمان په تا
ژوند دې مدامي په برخه هله شو
مړه چې شوه حمزه غوندې ځوانان په تا
www.andyal.com
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اسانې په لوستو کې نه دي ګرانې سترګې ستا
سپرلي هم د ځوانۍ نه کړې اسانې، سترګې ستا
ساقي په یو نظر کې تغافل هم التفات
د ژوند په راز دې پوهې استاذانې سترګې ستا
اوس ګوره چې باده یې کړه زما د وینې جوش
کباب غواړي زما د زړه رندانې سترګې ستا
که ښکته شي هم، نېغې دې وي څوکې د بڼو
پښتو به راته زده کړې مسلمانې سترګې ستا
محفل کې درګورمه په دې نه یمه ګرم
دا سترګې دي د ښکلیو زما خانې سترګې ستا
شاید اکربکر مې د نظر و پښتني
نن شوې په بې لوظۍ چې پښېمانۍ سترګې ستا
په غېږه دا ادا کې یې ستونه وي زلمي
هوښیارې بلاګانې دي نادانۍ سترګې ستا
بوږنېږي د هوسۍ غوندې ورمخ چې شمه زه
ښایست دې یو په لس کړي پرېشانې سترګې ستا
ځواني یې تل تر تله د سخن شوله نصیب
حمزه چې دې لیدلي غزل خوانې سترګې ستا
رنګین غوندې لمسون کړې شفیق بیزې سترګې ستا
موجب مې د شبګیر شوې سحر خیزې سترګې ستا
دا څنګه بې وفا شوې پښتنې پس له وعدې
پېغور هم ټیټې نه کړلې انګریزې سترګې ستا
سرور او کیفیت مې ستا له قهره شي سوا
مستي د میو راکاندي خونریزې سترګې ستا
احباب مې رنګ ته ګوري سپین او سور او زیړ او تور
دا چارې تل په ما کوي رنګریزې سترګې ستا
حیران یم د کمترې دي، د باز، که د شاهین
زړګی په یو نظر سره وړي تیزې سترګې ستا
ملکونه یې د زړونو کړه تالا په هر طرف
کاته څنګه معصوم کوي چنګیزې سترګې ستا
حمزه بې نوايۍ کې څومره خوږ دې کیفیت
اوس نه اوړي یو طرف هم غم انګیزې سترګې ستا
www.andyal.com
ـــــــــــــــــــ
غزل
حمزه بابا
چې خېشتې نن په مُل کړې زلفې ستا
مشاطې هله کاکل کړې زلفې ستا
عفوه بویه پریشان د اشتیاق وم
ما د بل په تېر کې ښکل کړې زلفې ستا
چا ورېځې، چا تَیری کړې، چا دامونه
چا ځنګل او چا سنبل کړې زلفې ستا
زه سپین زړه ساده پښتون وم قسمت ماته
سیاه زړه لکه مغل کړې زلفې ستا
چې مې خوښې وې پرېشانې اوس پرېشان یم
ما عادي د تغافل کړې زلفې ستا
د وریځې زړه راډک کړه شوو ورېدو ته
چانچوړې په منګول کړې زلفې ستا
اوس په قهر ما حمزه ته نه رپېږي
چې اشنا د تامل کړي زلفې ستا
www.andyal.com
اندیال وېبپاڼه
ـــــــــــــــــــــ
زلفې که وریځې دي، ښوري په خندا خندا
مسته د ښکلا جلوې ، پلوري په خندا خندا
اوښکو ته مې موسکه شه، تاته چې معلومه شي
څنګه کړي د نمر صفت ، ستوري په خندا خندا
دا ښکلې ادا شمعې، زده زما له یاره کړه
وايي هر مین ماته، ګوري په خندا خندا
ډک وي د اغزو چې یار، کوم ګوذار د ګل کوي
ما د ځیر کتو په تور ، زوري په خندا خندا
ورک چې تصور یې شو، دا دی کوم مقام حمزه
ماته هرکلی وايي، لوري په خندا خندا
www.andyal.com
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دم د بې دمانو چې اشنا نه کا پیدا
خدایږو چې یې دم د مسیحا نه کا پیدا
پرخې د سحر یوې غوټې ته وې په غوږ کې :
هغه څه ژړا ده چې خندا نه کا پیدا
خضر دې رهبر شي د هر چا لازمه نه ده
ولې لاروی دې رهنما نه کا پیدا
پوهه شه جذبه یې د الفت نه ده کامله
ډېره د هجران چې تمنا نه کا پیدا
ښايي چې لټون د حمزه وکړي هله پسه
پلونه چې د تللیو په صحرا نه کا پیدا
ــــــــــــــــــــــــــ
بیا نونهال زما په اوښکو شو ګلشن د ژړا
عشق مې له سوزه نه سوخته کړو پېرهن د ژړا
لکه باران چې په لمن کې د وریځ وي نهان
داسې مه ډکه د ګوهرو نه دامن د ژړا
دیده یې آب وي هر ساعت داسې یې رنګ ورکړو خپل
جوړ پشکال شو له خندا چې و دښمن د ژړا
مړه حسرتونه مې وو تږي د وصلت د اوبو
د اسویلو مې فاتحه ورکړه کفن د ژړا
راځي په شکل د پتنګ سوزوالم بې شمار
سوزان چې شمع کړم د عشق په انجمن د ژړا
لښکر د اوښکو مې پسپا کړلو دښمن د فراق
د همدمانونه خالي مې شوو وطن د ژړا
تار د فراق به مې قبا د محبت جوړ کا
حمزه بڼو چې د یار در کړلو سوزن د ژړا
ــــــــــــــــــــ
نن اشنا زما د بې پتۍ نه شکایت کا
ښه دی د رقیب د مخلصۍ نه روایت کا
ښکته دې شي سترګې پښتنې چې مخامخ شي
ستا د بې لوظۍ څرنګه ښکلې معذرت کا
خوند کړي چې سپوږمۍ وي، شپه اوږده وي ستا مین وي
ستا د مخ او زلفو، شکایت او حکایت کا
ګوره چې طبیب هم کړې د ځان سره ملګری
راشي خپل رنځور ته څومره عیادت کا
زړه یې که وحشي دی په رو، رو به په دې جوړ شي
ځان که ستا د سترګو لیونو سره عادت کا
پسته یې بیا کونج د ګمنامۍ د زړه ارمان وي
هغه چې خواهش د نامورۍ او د شهرت کا
مینه به زما کړي د قارون غوندې شته منه
سترګې دې د بخل په انداز کې سخاوت کا
خدای زده چې چې دې چاته، خو هر یو یې ګڼې ځان ته
ستا ساده معصومې سترګې داسې اشارت کا
وساته خپل ځان دې د ضمیر د ملامت نه
څه شي حمزه څه! که زمانه دې ملامت کا
ــــــــــــــــــــــــــــ
څوک چې پرېشانه وي تکل د جمعیت کا
ښکلی چې راشی زلفې غونډې په هیبت کا
پټ هنر دی ما ساته هر څو که پرېشان شي
تا به لکه ګل د اسویلو سره عادت کا
زلفې دې مغولې خوې یې سم نه شو کږې دي
شپې مې پښتنې دي، نه ګیله نه شکایت کا
شمع په ژړا ژړا کیسه د خندنو کړي
خدای زده چې د کومو سویو زړونو حکایت کا
ما که ستا د مخ حقله څه وکړه ښودنه
ترک به ملایان له کتابونو روایت کا
سیل د ګلو څه کړم چې نرګس ته کتی نشم
هغه هیرې شوې سترګې بیا د کتو ست کا
ډېره پېرزوېنه د ساقي نن په حمزه ده