|
|
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
|
د لوراند او لورين الله په نامه |
| الم ﴿۱﴾ |
|
الف، لام، ميم . (۱) |
| أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ ﴿۲﴾ |
|
ايا خلكو انګېرلې، همداچې ووايي: ((ايمان مو راوړى)) (؛ نو) پرې به ښوول شي او و به نه ازمېيل شي؟. (۲) |
| وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ ﴿۳﴾ |
|
او په رښتيا موږ تر دوى مخكې خلک ازمېيلي (او دوى هم ازمېيو، چې) بايد د الله پوهه د رښتينيو او دروغجنو په اړه عملي شي. (۳) |
| أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ أَن يَسْبِقُونَا سَاء مَا يَحْكُمُونَ ﴿۴﴾ |
|
ايا هغوى چې ناوړه كارونه كوي، ګومان کوي، چې زموږ پر قدرت به لاسبري شي؟! څومره ناوړه پرېكړه يې كړې ده! (۴) |
| مَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۵﴾ |
|
څوك چې له الله سره د مخامخېدو (او قيامت) هيلمن وي (؛ نو بايد د احكامو په اطاعت كې یې زيار وباسي؛) ځكه د الله ټاكلې نېټه هرومرو راتلونكې ده او هغه پوه اورېدونکى دى. (۵) |
| وَمَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ ﴿۶﴾ |
|
او څوك چې [د حق په لار کې] هلې ځلې كوي؛ نو يوازې ځان ته يې كوي؛ (ځكه) چې الله له نړيوالو مړه خوا دى. (۶) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۷﴾ |
|
او هغوى چې ايمان راوړى او ښې چارې يې کړي دي، هرومرو یې ګناهونه ترې رژوو او ښو کړنو ته يې غوره بدله وركوو (۷) |
| وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِن جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۸﴾ |
|
او انسان ته مو له خپل مور و پلار سره د نېكۍ سپارښتنه كړې او كه دوى (مشركان وي او) هڅه وكړي، چې ته له ما سره څه شريک کړې، چې پرې پوه نه يې؛ نو مه یې منه [؛ ځکه] تاسې يوازې زما لوري ته راګرځئ؛ نو تاسې به د هغو چارو (پر حقيقت) پوه کړم، چې کول مو. (۸) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِي الصَّالِحِينَ ﴿۹﴾ |
|
او هغوى چې ايمان راوړى او سمې چارې يې كړي (نېکچاري او مومنان)، هرومرو په نېکانو کې شمېرو. (۹) |
| وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِن جَاء نَصْرٌ مِّن رَّبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ ﴿۱۰﴾ |
|
او ځينې خلک وايي: ((پر الله مو ايمان راوړى)) خو چې د الله په لار كې وربړول شي؛ نو د خلکو ازار د الهي عذاب په څېر ګڼې (او سخت ترې ډارېږي) او که ستا د پالونکي له لوري څه مرسته راشي، هرومرو وايي: ((البته موږ خو درسره وو (او په دې بريا كې درسره شريك يو.) )) آيا الله د نړيوالو د سينو پر حال ښه خبر نه دى؟! (۱۰) |
| وَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِينَ ﴿۱۱﴾ |
|
او البته الله مؤمنان (ښه) پېژني او منافقان (هم ښه) پېژني . (۱۱) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِيلَنَا وَلْنَحْمِلْ خَطَايَاكُمْ وَمَا هُم بِحَامِلِينَ مِنْ خَطَايَاهُم مِّن شَيْءٍ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿۱۲﴾ |
|
او كافران مؤمنانو ته وايي: ((زموږ په لار پسې راځئ او (كه څه ګناه لرئ؛ نو) ستاسې ګناهونه زموږ پر غاړه!)) خو هېڅ ډول ګناه یې پرغاړه اخستی نشي؛ [ځکه] چې دوى بیخي دروغجن دي. (۱۲) |
| وَلَيَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَأَثْقَالًا مَّعَ أَثْقَالِهِمْ وَلَيُسْأَلُنَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَمَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ ﴿۱۳﴾ |
|
او هغوى به هرومرو د خپلو (ګناهونو) دروند پېټى پر اوږو کوي او (همداراز) پر خپل پېټي سربېره (د نورو د ګناهونو) درانه پېټي هم، او په رښتيا د قيامت پر ورځ به د هغو تورونو پوښتنه ترې كېږي، چې دوى (په دروغو په الله پورې) تړل. (۱۳) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَهُمْ ظَالِمُونَ ﴿۱۴﴾ |
|
او په رښتيا نوح مو خپل قوم ته[په رسالت] ورولېږه؛ نو نهه سوه او پنځوس كاله یې پکې تېر کړل او دا چې دوى [مشرک] ظالمان ول، په پاى كې توپان او نېز لاندې کړل. (۱۴) |
| فَأَنجَيْنَاهُ وَأَصْحَابَ السَّفِينَةِ وَجَعَلْنَاهَا آيَةً لِّلْعَالَمِينَ ﴿۱۵﴾ |
|
نو دی او بيړۍ وال مو وژغورل او نړيوالو ته مو (د عبرت) يوه نښه كړه. (۱۵) |
| وَإِبْرَاهِيمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۶﴾ |
|
او موږ ابراهيم (هم په رسالت) ولېږه، چې خپل قوم ته یې وويل: ((الله ولمانځئ او [ځانونه مو] د هغه له (عذابه) وساتئ، كه پوهېږئ دا درته غوره ده.(۱۶) |
| إِنَّمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا وَتَخْلُقُونَ إِفْكًا إِنَّ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَا يَمْلِكُونَ لَكُمْ رِزْقًا فَابْتَغُوا عِندَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَاعْبُدُوهُ وَاشْكُرُوا لَهُ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۱۷﴾ |
|
بېشکه تاسې د الله پرځاى تش (د تيږو او لرګيو) بوتان لمانځئ او (هسې) دروغ مو جوړ کړي، په رښتینه كې هغوی چې د “الله” پرځاى یې لمانځئ، د “روزۍ” واك نه لري؛ نو “روزي” يوازې له الله وغواړئ او هماغه ولمانځئ او شكر يې پرځاى كړئ، چې (يوازې) د هغه لوري ته ورستنېږئ. (۱۷) |
| وَإِن تُكَذِّبُوا فَقَدْ كَذَّبَ أُمَمٌ مِّن قَبْلِكُمْ وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ ﴿۱۸﴾ |
|
او كه تاسې (مې) دروغجن ګڼئ؛ نو (دا څه هېښنده نه ده) تر تاسې مخكېنيو هم (خپل استازي) دروغجن ګڼلي ول او (د الله) پر استازي، بې له څرګند پيغام رسونې بل څه نشته.)) (۱۸) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا كَيْفَ يُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ إِنَّ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ ﴿۱۹﴾ |
|
ايا دوى لیدلي نه دي، چې الله څرنګه هستونه پيلوي، بيا يې (څنګه) دویم ځلي کوي؟! رښتیا دا (چار) الله ته اسان دى. (۱۹) |
| قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ يُنشِئُ النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۲۰﴾ |
|
ووايه : ((په ځمكه کې وګرځئ او وګورئ، چې الله په څه ډول پنځون پيل كړى؟ بيا الله (په همدې توګه) د آخرت نړۍ رامنځ ته كوي (؛ ځکه) چې الله پر هر څه وسمن دی. (۲۰) |
| يُعَذِّبُُ مَن يَشَاءُ وَيَرْحَمُ مَن يَشَاءُ وَإِلَيْهِ تُقْلَبُونَ ﴿۲۱﴾ |
|
چاته چې وغواړي (او وړ يې وبولي) سزا وركوي او چاته یې چې خوښه شي، پرې لورېږي او يوازې د هغه لوري ته ورګرځول کېږئ. (۲۱) |
| وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاء وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ ﴿۲۲﴾ |
|
او تاسې هېڅكله د الله پر اراده لاسبرېداى نشئ او نه په ځمكه او اسمان كې یې د واک له ولکې تښتېداى شئ او بې له الله بل پالندوى او مرستندوى درته نشته.)) (۲۲) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُوْلَئِكَ يَئِسُوا مِن رَّحْمَتِي وَأُوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۲۳﴾ |
|
او کوم کسان، چې د الله له آيتونو او مخامخېدو يې منكر شوي، دوى مې له لورنې نهيلي شول؛ او همدا دوى ته دردناك عذاب دى! (۲۳) |
| فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّقُوهُ فَأَنجَاهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿۲۴﴾ |
|
نو د [ابراهيم] د قوم ځواب يوازې دا و چې و يې ويل: ((و يې وژنئ يا يې وسوځوئ!)) نو الله له اوره وژغوره. هو! په دې (الهي ژغورنه) كې ايمان راوړونكيو ته نښې دي. (۲۴) |
| وَقَالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ أَوْثَانًا مَّوَدَّةَ بَيْنِكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُم بِبَعْضٍ وَيَلْعَنُ بَعْضُكُم بَعْضًا وَمَأْوَاكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن نَّاصِرِينَ ﴿۲۵﴾ |
|
او (ابراهيم) وويل: ((تاسې په دنيوي ژوند كې د الله پر ځاى بوتان د خپلمنځي مينې [او اړيکو] وزله كړي، بيا د قيامت پر ورځ يو له بله منکرېږئ او يو بل لعنتوئ او اور مو هستوګنځی دی او هېڅ مرستندوی نه لرئ!)) (۲۵) |
| فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ وَقَالَ إِنِّي مُهَاجِرٌ إِلَى رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۲۶﴾ |
|
نو لوط پر هغه [= ابراهيم] ايمان راووړ او (ابراهيم) وويل: ((په رښتینه کې زه د خپل پالونكي پر لور مهاجر يم، بېشکه هغه ناماتى حكيم دى.)) (۲۶) |
| وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَجَعَلْنَا فِي ذُرِّيَّتِهِ النُّبُوَّةَ وَالْكِتَابَ وَآتَيْنَاهُ أَجْرَهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ ﴿۲۷﴾ |
|
او موږ (د عمر په روستيو كې) ده ته اسحاق او يعقوب وروبښل او په ځوځات كې یې مو پېغمبري او (اسماني) كتاب كېښودل او په دنيا كې مو بدله وركړه او بېشکه هغه په آخرت كې له صالحانو ځنې دى. (۲۷) |
| وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَكُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّنَ الْعَالَمِينَ ﴿۲۸﴾ |
|
او لوط هم (مو په رسالت ولېږه) چې خپل قوم ته یې وويل: ((تاسې یو داسې ناوړه کار ته ملا تړلې، چې په دې کې له نړیوالو یو هم درباندې ړومبی شوی نه دی! (۲۸) |
| أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ وَتَقْطَعُونَ السَّبِيلَ وَتَأْتُونَ فِي نَادِيكُمُ الْمُنكَرَ فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا ائْتِنَا بِعَذَابِ اللَّهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿۲۹﴾ |
|
ايا تاسې نارينه وو ته ورځئ او (د انساني نوغي د پايېنې) لار پرې كوئ او پخپلو غونډو كې ناوړه چارې كوئ؟!))؛ خو د قوم ځواب يې يوازې دا و، چې و يې ويل: ((كه له رښتينو يې (؛ نو همدا اوس) الهي عذاب راوله!)) (۲۹) |
| قَالَ رَبِّ انصُرْنِي عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدِينَ ﴿۳۰﴾ |
|
(لوط) وويل: ((پالونكيه! پر فسادګرې ډلې مې بريالى كړه.)) (۳۰) |
| وَلَمَّا جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَى قَالُوا إِنَّا مُهْلِكُو أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْيَةِ إِنَّ أَهْلَهَا كَانُوا ظَالِمِينَ ﴿۳۱﴾ |
|
او چې (له پرښتو) زموږ استازي ابراهيم ته په زیري ورغلل، ويې ويل: ((موږ به ددې سیمې اوسېدونكي (د لوط قوم سیمو ته اشاره وه) هلاك كړو؛ (ځكه) چې خلك يې ظالمان دي.)) (۳۱) |
| قَالَ إِنَّ فِيهَا لُوطًا قَالُوا نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَن فِيهَا لَنُنَجِّيَنَّهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كَانَتْ مِنَ الْغَابِرِينَ ﴿۳۲﴾ |
|
(ابراهيم) وويل: ((لوط (هم) هلته دى!)) و یې ويل: ((رامعلومه ده، چې څوك پکې دي، دی او كورنۍ يې ژغورو؛ خو بې له مېرمنې يې چې (په ګناهګار قوم كې) له پاتېدونکيو ځنې ده.)) (۳۲) |
| وَلَمَّا أَن جَاءتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِيءَ بِهِمْ وَضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَقَالُوا لَا تَخَفْ وَلَا تَحْزَنْ إِنَّا مُنَجُّوكَ وَأَهْلَكَ إِلَّا امْرَأَتَكَ كَانَتْ مِنَ الْغَابِرِينَ ﴿۳۳﴾ |
|
او چې لوط ته زموږ استازي ورغلل؛ نو په ورتګ يې سخت خپه او زړه تنګى شو، ویې ويل: ((مه وېرېږه او مه خپه كېږه (؛ ځکه) چې موږ تا او ستا كورنۍ ژغورو؛ خو بې له مېرمنې دې، چې (په قوم كې دې) له پاتېدونکيو ځنې ده. (۳۳) |
| إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَى أَهْلِ هَذِهِ الْقَرْيَةِ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ ﴿۳۴﴾ |
|
په حقيقت کې موږ به ددې كلي پر اوسېدونكيو، د ګناهونو له لامله یې، له اسمانه لړزوونکی عذاب نازل کړو.)) (۳۴) |
| وَلَقَد تَّرَكْنَا مِنْهَا آيَةً بَيِّنَةً لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۳۵﴾ |
|
او په رښتيا له دې (سوځېدلي كلي) مو عقلمنو ته (د عبرت درس او) یوه څرګنده نښه پرېښې ده.(۳۵) |
| وَإِلَى مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا فَقَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَارْجُوا الْيَوْمَ الْآخِرَ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿۳۶﴾ |
|
او (موږ) “مدين” ته د دوی رور “شعيب” [په رسالت ورولېږه] چې ويې ويل: ((زما قومه! الله ولمانځئ او د آخرت ورځې ته هيلمن اوسئ او په ځمكه کې د فساد هڅه مه کوئ.)) (۳۶) |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ﴿۳۷﴾ |
|
نو هغه یې دروغجن وګاڼه او (په پايله کې) دوی زلزلې ونيول؛ نو سهار پخپلو كورونو كې پړمخې (مړه) پراته ول. (۳۷) |
| وَعَادًا وَثَمُودَ وَقَد تَّبَيَّنَ لَكُم مِّن مَّسَاكِنِهِمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَكَانُوا مُسْتَبْصِرِينَ ﴿۳۸﴾ |
|
او موږ د “عاد” او “ثمود” (قومونه) (هم هلاك كړل) او د دوی ( ځینې ويجاړ شوي) كورونه درته جوت شوي، شيطان خپل كړه وړه ورته ښايسته كړي ول؛ نو (د الله) له لارې یې واړول، حال دا (په دنيوي چارو كې هوښياران او) د ليد خاوندان ول. (۳۸) |
| وَقَارُونَ وَفِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَلَقَدْ جَاءهُم مُّوسَى بِالْبَيِّنَاتِ فَاسْتَكْبَرُوا فِي الْأَرْضِ وَمَا كَانُوا سَابِقِينَ ﴿۳۹﴾ |
|
او “قارون”، “فرعون” او “هامان” (هم مو هلاك كړل) او په رښتيا موسى له څرګندو ښکارندو سره ورغی؛ خو دوی پرځمكه لويي وكړه؛ حال دا، (د الله پر ارادې) ورمخكې کېداى نشول ( چې له عذابه یې وتښتي).(۳۹) |
| فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَمِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّيْحَةُ وَمِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الْأَرْضَ وَمِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿۴۰﴾ |
|
نو موږ ( له دوی) هر يو په خپله (خپله) ګناه راونيو؛ نو پر ځينو یې مو تيز کاڼيز باد راوالوځاوه او ځينې یې اسماني كړيكې راګېر کړل او ځينې یې مو پر ځمكه ننايستل او ځينې یې مو په اوبو کې ورډوب كړل او [دا] الله نه و، چې ظلم یې پرې وکړ، بلکې پخپله یې پر ځانونو تېری کاوه. (۴۰) |
| مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاء كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنكَبُوتِ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿۴۱﴾ |
|
د هغو خلکو بېلګه، چې د الله پر ځای یې پالندویان نیولي داسې ده؛ لکه غڼه چې (د خپلې خولې په اوبو) ځان ته یو کور جوړ کړي او په حقيقت كې – كه پوهېدل – تر ټولو کورونو کمزورى کور د غڼې كور دى. (۴۱) |
| إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ مِن شَيْءٍ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۴۲﴾ |
|
په حقيقت کې دوى، چې بې له ده هرڅه بلي (او لمانځي)، الله یې پېژني او هغه ناماتى حكيم دى. (۴۲) |
| وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ وَمَا يَعْقِلُهَا إِلَّا الْعَالِمُونَ ﴿۴۳﴾ |
|
دا بېلګې د خلکو (پوهېدنې ته) راوړو؛ خو يوازې پوهان پرې پوهېږي. (۴۳) |
| خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِّلْمُؤْمِنِينَ ﴿۴۴﴾ |
|
الله اسمانونه او ځمكه په حق (د لزوم او مصلحت له مخې په سمه توګه) پيدا كړي، په حقيقت كې په دې (پېدايښت) كې مؤمنانو ته يو عبرت ( او د پنځوونکي د ځواک دلیل) دى. (۴۴) |
| اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ ﴿۴۵﴾ |
|
هغه څه ولوله، چې له (اسماني) كتابه پرتا وحې شوي او لمونځ پر ځاى کړه، چې لمونځ (انسان) له بې حيايۍ او ناوړو چارو ايساروي او البته د الله ذکر [تر هر چار] خورا مهم دى او څه چې كوئ، الله پرې پوهېږي.(۴۵) |
| وَلَا تُجَادِلُوا أَهْلَ الْكِتَابِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِلَّا الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ وَقُولُوا آمَنَّا بِالَّذِي أُنزِلَ إِلَيْنَا وَأُنزِلَ إِلَيْكُمْ وَإِلَهُنَا وَإِلَهُكُمْ وَاحِدٌ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۴۶﴾ |
|
او له هغو کتابيانو سره، چې ظلم يې نه وي کړى، په غوره دود (سولیز، مستدلل او ادبناکه توګه) ویینه وکړئ او ورته ووايئ: ((موږ پر هغه څه ايمان راوړى، چې موږ ته نازل شوي او پر هغه مو(هم) ايمان راوړى، چې تاسې ته نازل شوي او زموږ او ستاسې معبود ایکي يو دى او پوره غاړه مو ورته ایښې ده.)) (۴۶) |
| وَكَذَلِكَ أَنزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ فَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمِنْ هَؤُلَاء مَن يُؤْمِنُ بِهِ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا الْكَافِرُونَ ﴿۴۷﴾ |
|
او همداسې موږ كتاب [= قرآن] تا ته نازل كړى؛ نو هغو کسانو ته چې (مخکې) مو کتاب وركړى، هغوى پرې هم ايمان راوړي او له دې ډلې (= مشركان) هم ځينې ايمان پرې راوړي او زموږ له آيتونو يوازې كافران منكرېږي. (۴۷) |
| وَمَا كُنتَ تَتْلُو مِن قَبْلِهِ مِن كِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَّارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ ﴿۴۸﴾ |
|
او [د وحې او نبوت] تر مخه دې، نه كوم كتاب لوست او نه دې په خپل ښي لاس څه ليكل (خو که لوستل او ليکل دې کړاى شول؛ نو) باطل اندي هرومرو (د قرآن په اړه) شكمنېدل. (۴۸) |
| بَلْ هُوَ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ ﴿۴۹﴾ |
|
بلکې دا (قرآن) د پوهانو په سينو كې د څرګندو نښو یوه ټولګه ده او يوازې [مشرک] ظالمان زموږ له آيتونو منكرېږي. (۴۹) |
| وَقَالُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَاتٌ مِّن رَّبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْآيَاتُ عِندَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿۵۰﴾ |
|
او ويي ويل: ((ولې پر ده د خپل پالونكي له لوري [د حضرت موسى د کونټۍ په څېر] معجزې نازلې شوې نه دي؟!)) ووايه: ((ټولې معجزې له الله سره دي (او په حكم يې نازلېږي، نه زما او ستاسې په خوښه) او زه يوازې یو څرګند ګواښګرندى يم.)) (۵۰) |
| أَوَلَمْ يَكْفِهِمْ أَنَّا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ يُتْلَى عَلَيْهِمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَرَحْمَةً وَذِكْرَى لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿۵۱﴾ |
|
ايا دوی ته دا (معجزه) بس نه ده، چې موږ پر تا كتاب (قرآن) درنازل كړ، چې ورلوستل كېږي؟! بېشکه په دې (كتاب) كې هغوى ته لورنه او نصيحت دى، چې ايمان راوړي (او دا ډېره څرګنده معجزه ده). (۵۱) |
| قُلْ كَفَى بِاللَّهِ بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ شَهِيدًا يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالَّذِينَ آمَنُوا بِالْبَاطِلِ وَكَفَرُوا بِاللَّهِ أُوْلَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۵۲﴾ |
|
ووايه: ((همدا بس دى، چې الله زما او ستاسې ترمنځ شاهد دى، څه چې په اسمانونو او ځمكه كې دي، هغه پرې پوهېږي او باطل باوري او له الله منکر، همدا دوی رښتوني زيانکاري دي. (۵۲) |
| وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَوْلَا أَجَلٌ مُّسَمًّى لَجَاءهُمُ الْعَذَابُ وَلَيَأْتِيَنَّهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿۵۳﴾ |
|
او له تا نه په بيړه عذاب غواړي او كه (دوی ته) ټاکلې نېټه نه واى بېشکه عذاب به ورته راغلى و او البته په ناخبرۍ کې به هرومرو ناڅاپي (عذاب) ورشي. (۵۳) |
| يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ بِالْكَافِرِينَ ﴿۵۴﴾ |
|
او له تا په تلوار عذاب غواړي او له [ دې ناخبره] بېشکه جهنم کافران رانغاړلي دي. (۵۴) |
| يَوْمَ يَغْشَاهُمُ الْعَذَابُ مِن فَوْقِهِمْ وَمِن تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ وَيَقُولُ ذُوقُوا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۵۵﴾ |
|
پر هغه ورځ چې (الهي) عذاب دوی له بره او تر پښو لاندې راونغاړي او [الله] ورته وايي: ((د خپلو كړنو [یېبره] وڅكئ!)) (نو ورته سخته او دردوونكې ورځ ده) (۵۵) |
| يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ أَرْضِي وَاسِعَةٌ فَإِيَّايَ فَاعْبُدُونِ ﴿۵۶﴾ |
|
زما مؤمنو بندګانو! پوه شئ، چې ځمكه مې ارته ده؛ نو يوازې ما ولمانځئ (او د دښمنانو زور زياتي او دباو ته غاړه كېنږدئ) (۵۶) |
| كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ ﴿۵۷﴾ |
|
هر ساه کښ د مرګ (د خوند) څكونكى دى، بيا به زموږ پر لوري راستنېږئ. (۵۷) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُبَوِّئَنَّهُم مِّنَ الْجَنَّةِ غُرَفًا تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ ﴿۵۸﴾ |
|
او نېکان مومنان به هرومرو دهغه جنت په دنګو دنګو ماڼيو كې هستوګن كړو، چې ورلاندې یې ويالې بهېږي، هلته به تل وسي. هو! د نېکانو څه غوره بدله ده! (۵۸) |
| الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿۵۹﴾ |
|
هماغوى چې (د ستونزو پر وړاندې يې) زغم كړى او يوازې پر خپل پالونكي بروسه كوي. (۵۹) |
| وَكَأَيِّن مِن دَابَّةٍ لَا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ يَرْزُقُهَا وَإِيَّاكُمْ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۶۰﴾ |
|
او څومره ژوي دي، چې (نشي کړاى) خپله روزي پر شا بار (او يا زېرمه) کړي (؛ خو) الله هغوى او تاسې (دواړو) ته روزي درکوي او هغه پوه اورېدونکى دى. (۶۰) |
| وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّى يُؤْفَكُونَ ﴿۶۱﴾ |
|
او كه دوی پوښتې: ((اسمانونه او ځمكه چا پيدا كړي او لمر و سپوږمۍ چا ښكېل كړي؟)) هرومرو وايي: ((الله))! نو له (له حق لارې) چېرې کږېږئ؟ (۶۱) |
| اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۶۲﴾ |
|
د الله چې په خپلو بندګانو کې چاته خوښه شي، روزى يې پراخوي او يا يې ورتنګوي (؛ ځكه) چې الله پر هر څه پوه دى. (۶۲) |
| وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّن نَّزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ مِن بَعْدِ مَوْتِهَا لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ ﴿۶۳﴾ |
|
او كه دوی (مشرکان) وپوښتئ: ((له اسمانه اوبه چا راورولې دي، چې ځمکه یې تر مړاوي کېدو روسته پرې راژوندۍ [او ډډه] کړه؟)) هرومرو وايي: ((الله))! ووايه: ستاېنه يوازې الله ته ده.))؛ خو ډېرى يې له عقله پلي دي. (۶۳) |
| وَمَا هَذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿۶۴﴾ |
|
او د دنيا ژوند يوازې ساتېري او لوبې دي او که پوهېداى، بېشکه (حقيقي) ژوندون هماغه د آخرت كور دى.(۶۴) |
| فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ ﴿۶۵﴾ |
|
نو چې کله په بېړۍ كې سواره شي، الله په اخلاص بلي (او بې له دې يې هېروي)؛ خو چې (الله) دوی وچې ته پورې باسي او ويې ژغوري، یو دم په شرك لاس پورې كوي. (۶۵) |
| لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ وَلِيَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿۶۶﴾ |
|
(پرېږده) چې دوی زموږ پر ورکړيو ناشکري وکړي او (پرېږده) چې (څو ورځې له دنيا) ګټه واخلي؛ خو ژر به پوه شي (چې د حساب ورځ او قیامت حق دي)! (۶۶) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَمًا آمِنًا وَيُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَةِ اللَّهِ يَكْفُرُونَ ﴿۶۷﴾ |
|
ايا پوه شوي نه دي، چې موږ (د کعبې) حرم امن کړی؛ خو د دوی شاوخوا ته (له حرمه دباندې) خلک تښتول كېږي؟؛ نو ايا باطل مني او د الله په نعمت ناشكري كوي؟! (۶۷) |
| وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءهُ أَلَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوًى لِّلْكَافِرِينَ ﴿۶۸﴾ |
|
او تر هغه به لوى ظالم څوك وي، چې پر الله دروغ وتړي يا ورغلى حق دروغ ګڼي؟ ايا دوزخ د كافرانو هستوګنځى نه دی؟! (۶۸) |
| وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ ﴿۶۹﴾ |
|
او هغوى چې (په پاك نيت) زموږ په (لار كې) هلې ځلې وكړي؛ هرومرو به خپلې لارې وروښيو او بېشکه الله د نېكانو مل دى. (۶۹) |
