ښوونکى دې چېرته دى ؟

يوې ډلې يو ستر استاد وواهه؛ځينو يې سپکاوى وکړ، ځينو په سوکانو وواهه،ځينو په ډبرو وايشت،ځينو يې جامې وشلولې او ځينوپرې ډول ډول تورونه ولګول ؛ خو هغه هماغسې موسکى و.

يو ورته وويل : ښوونکى دې چېرته دى او ولې د بدمرغۍاو اړتيا پر مهال ځان نه راښکاره کوي او معجزه نه کوي .

لاروي،چې وهل خوړلي وو،موسکي يې وويل : کومه معجزه به تردې ستره وي،چې سره له دې،چې دومره بدچلن راسره کېږي،بياهم ننګېروم،چې په جنت کې يم.

يوځل بيا يې وخندل،و يې وويل : جنت زماپه زړه کې دى او هېڅ څوک يې له مانشى اخستاى ، ان که بدن مې ټوټې ټوټې شي؛نو بيا به هم په دې بې مرګه ښادۍ کې يم .

بيا وپوښتل شو : د ښادۍ راز دې په څه کې دى ؟ هغه ورته وويل : الهي ارادې ته پرګونډو يم، تل مې غوښتنه “هغه” دى؛ځکه پرې ګران يم او پر ماهم ګران دى .