(پرله پسې د حق و باطل درېیمه برخه)

اصلاحي تز او د مارکسیسم علم والی

وايي: مارکسیسم علم دی. دا خبره په دې مانا ده ،چې مارکسیسم یو اصلاحي تز نۀ دی. يو بڼوال د بوټو قوانين پېژنې، د بوټو د ودې، خوراک،تولید مثل،روغتيا او د ناروغیو قوانین یې پېژني. بیا له همدی پوهو ګټه اخلي، د طبیعت بهير رابرسېره کوي او ځان ورسره جوړوي. څومره چې طبیعت وپېژنو؛نو هومره پرې واکمنېدای هم شو.

بڼوال نۀ شي کړای له نیالګي په یو ورځ کې ونه جوړه کړي؛ ځکه دا یې په اختیار کې نۀ دي. د طبیعت بهیر د انسان له اختیاره بهر دی او انسان یوازې دومره کړای شي،چې ویې پېژني او ځان ورسره تطبیق کړي.

مارکسیستان مدعي شول،چې مارکسیسم علم دی؛یعنې د ټولنې طبیعې بهیر را برسېروي؛لکه څرنګه چې یوه ونه طبیعي او نۀ بدلېدونکى جبري بهیر لري،همداشان ټولنه هم ناسرغړاندى جبري بهیر لري. که طبیعت غواړي پینځم پوړ ته ورسي؛نو له لومړي،دویم، درېم او څلورم پوړه باید تېر شي؛لکه د “جنین” په شان، د مور په ګېډه کې باید پرله پسې پړاوونه تېر کړي،ټولنه هم باید د خپلې بشپړتیا په بهیر کې ځینې پړاوونه تېر کړي او لکه څرنګه، چې یو انسان د یو ډاکتر په توګه یوازې کړای شي، د “جنین” روغتیا ښه وساتي،که کوږ پروت وي، نیغ یې کړي او د زیږون درد یې کم کړي،مور ډېرې دمې ته پرېنږدي،چې ماشوم ډېر غټ نۀ شي او عملیات ته اړتیا پیدا نۀ شي او د ډاکتر دخالت تر همدې پولو دی؛خو په طبیعي بهیر کې دخالت نۀ شي کړای.

د ټولنې جبري بهیر هم دا شان دی. ټولنه باید جبراً پړاوونه تېر کړي. له لومړنۍ اشتراکي پيره مریتوب ته او له هغې فیوډالیسم ته او بیا بورژوازۍ او کاپیټالیسم ته ورسي او له دې پړاوونو باید تېر شي،چې په پاى کې سوسیالیسم او کمونیسم ته ورسي.

که غواړئ،چې یوه ټولنه له فیوډاليسمه، سوسیالیسم ته یوسئ، مثال یې داسې دی،چې غواړئ يو څاڅکى د زیږون تر پړاوه ورسوئ. دا عملي بڼه نۀ لري. ټولنه هم سل کلنه لار په یوه شپه کې نۀ وهي.

هغه تز سم او عملي نۀ دى،چې غواړي په ازادۍ ورکولو،په ایمان او علم بشر صلاح ، کمال او سوکالۍ ته ورسوي.

“اصلاحي تز”؛ یعنې دا چې بشر ته یوه طرح وړاندې کړو،چې بشر پر بنسټ يې ځان جوړ کړي. مارکسیسم وايي : زه داسې اصلاحي تز نۀ لرم،عملي فکر او عملي حکمت نۀ لرم. وايي: د فیوډالیسم په پېر کې خواري مۀ کوه،څه وکړه،چې فیوډالیسم خپل پېر تېر کړي او د بوروژوازۍ پېر ته راشي او که ټولنه د کاپیټالیسم په پېر کې وي، داسې څه وکړه،چې تضادونه ډېر شي او انقلاب وشي.

نو ځکه دوی اصلاحي تز نۀ لري؛ځکه اصلاحي تز؛یعنې په بشر د بشر سمونه ،چې پر دوو بنسټيزو اندونو ولاړ دی: یو دا چې د بشر په طبیعت کې حق پالي وي او بل دا، چې بشر ازاد او مختار وي او وکړای شي په خپله انتخاب وکړي.

دا چې د بشر په طبیعت کې بې له شرارته بل څه نۀ شته؛ نو بشر د سمونې او اصلاح وړ نۀ دی.

پېغمبران راغلل،چې بشر په بشر اصلاح کړي، نۀ په پرېښتو. قرآن کریم وايي:

لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ

ژباړه: په يقين (موږ) خپل استازي له څرګندو دلايلو سره ولېږل او له هغو سره مو (اسماني) كتاب او تله (له باطله د حق پېژندنه او عادلانه قوانين) ولېږل،چې خلك پر انصاف ودرېږي( حدید/۲۵)

نۀ وايي چې: پېغمبران خلک انصاف ته اړ کړي. وايي،چې خلک دې په خپله انصاف او قسط ودروي؛یعنې پېغمبران غواړي، د خلکو په لاس ټولنه اصلاح کړي،چې دا اصلاحي تز دی.

د مارکسیسم علم والی، د ادعا له مخې يې، د اصلاحي تز ردول دي او په اصطلاح دا علمي فرضیه يې،ان د هغوی د بنسټگرو د وخت له تجربو سره هم اړخ نۀ لګاوه. هغوی په خپل وخت کې دا فرضیه هم تجربه نۀ شوه کړای او و یې لیدل،چې پر خلاف یې وشول. نۀ یوازې د ټولنو تاریخ پرې ګواهي ورنۀ کړه؛بلکې پر عکس،تاريخپوهانو جوته کړه،چې د نړۍ اوضاع داسې نۀ وه، چې څنګه، دوی ویله.

پردې سربېره ” مارکس” او “انګلس” د خپل عمر په وروستیو کې د “اروپا” د بدلونو او انقلابونو په شننه کې خپله لومړنۍ نظریه رد کړه.

همداراز “لنین”په “روسیه” کې ددې نظر خلاف جوت کړ. جوته يې کړه، چې په ټولنیزو موسسو او نهادونو کې بنسټ سیاست دی،نۀ اقتصاد؛نو د “مارکس” سوسیالیسم یې په داسې ټولنه کې راوړ،چې د اقتصادي بیخ بنا غوښتنه یې نۀ وه. اردو یې جوړ کړ؛ یعنې زور، دولت يې جوړ کړ؛یعنې سیاست، ګوند يې جوړ کړ؛یعنې سیاست.

دا څيزونه د “مارکس” مغزو ته نۀ و رسېدلي.”مارکس” لومړیت طبقې ته ورکړی و؛ نۀ ګوند ته. ویل يې: ګوند په هغه کچه کمونیستي دی،چې کارګرې طبقې ته نږدې وي.

“لنین” وویل: (( هغه مهال طبقه،طبقه ګڼو چې ځان ګوند ته نږدې کړي. موږ کړای شو بې د کارګرو له طبقې نور کسان هم غړي ونیسو.))

“مائو” ډېری دا اصول په “چین” کې تر پښو لاندې کړل. “مائو” په “چین” کې وښوول،چې یو ماشوم په یوه شپه کې سل کلنه لار وهي.

“مارکس” پر تمه و،چې د زمان “دوه ځاني” خپل بچي وزېږوي. د کومو دوه ځانو،چې وړاندوینه يې کړې وه،”انګلستان”، “المان”، “امریکا” او”فرانسه” وو؛ځکه کاپیټالیسم په کې د ودې او بشپړتیا لوړې کچې ته رسېدلی و او نهه میاشتیني شوي ول او ژر باید د سوسیالیسم بچي په “انګلستان”،”فرانسه” او “امریکا” کې زيږېدلي وای. دا نهه میاشتې نهه کاله شول او لنګې نۀ شوې؛نوي کاله شوې او لا تر اوسه نۀ دي لنګې. نوره د لنګوال هیله یې هم نۀ شته. پر عکس هغو هېوادو سوسیالیسم وزېږاوه، چې په “زیلانځ” کې یې د څاڅکي د تړل کېدو لومړۍ ورځ وه. اوس مهال له ټولو وروسته پاتې هېوادونه هغه دي، چې سوسیالیسم ته لېوال وي.

“مائو” د فلسفې په څلورو رسالو کې، بې له دې چې د “مارکس” نوم واخلي، په ‌ډاګه وايي: (( سمه نۀ ده،چې په هر ځاى کې غټ تضاد، اقتصادي تضاد وګڼو. په یو ځای کې غټ تضاد،فکري دی، په یوه ځای کې کړای شو، په اقتصاد مخ بنا سمه کړو او په بل ځای کې لومړی باید ټولنیز نظام بدل کړو او بیا اقتصادي نظام بدلېږي.)) او دا یعنې پوچې خبرې.

نن له بیخ بنا او مخ بنا بله پوچه خبره نۀ شته او په خواشینۍ ځینې دا خبره علمي ګڼي او ډېره عجیبه خو دا ده،چې ځینې غواړي اسلام هم له دې خبرو سره تطبیق کړي. وایي: اسلام هم اقتصاد بیخ بنا ګڼي!! دوی نۀ له اسلامه خبر دي او نۀ له مارکسیسمه.

مارکسیستان، ولې تاریخ تور ښيي ؟

مارکسیستان هڅه کوي،چې د بشریت تاریخ تور وښيي. دوی یوازې د تاریخ سباوون؛یعنې لومړنۍ اشتراکي پېر او همدا شان د تاریخ وروستۍ یا د کمون ثانویه پېر له رڼا ډک ګڼي او بشري تاریخ د خصوصي مالکیت د پیدا کېدو له ورځې، د باطل،تیري، فساد، شرارت، وینې تويیدنې، ټګۍ برګۍ او د دورغو د حکومت پېر ګني او حقیقي بهیرونه، چې په تاریخ کې پیدا شوي، داسې مخونه ورکوي: دا بهیرونه ټګي برګي وه، تیارې وې، پر نورور تیارو د تيارو ورتپل وو. ان ادیانو او پېغمبرانو هم هیڅ ونډه نۀ درلوده، دوی بشر جوړ نۀ کړ؛بلکې بشر دوی جوړ کړل او دا د بشر په لاس کې د تیري او خره کولو (استحمار)لپاره یوه وسیله وه او عامو خلکو لپاره تریاک ول. که چا د عدالت او حق خبره کړې؛ نو هرومرو په کې څه چل يې دی؛ خو ایا دا شونې ده، چې د خصوصي مالکیت په پېر کې دې څوک واقعاً د حق او عدالت پلوی وي؟

که څه هم کله نا کله مارکسیستان مني،چې په تاریخ کې بېوزلیو خوځښتونه کړي ( که څه هم بېوزلي د خپلو حقوقو پلویان ول،نۀ عدالت غواړي؛خو که عدالت پلي شي له حقوقو سره یې اړخ لګوي) خو دې خوځښتو په هغو پېرونو کې، چې د تولید وضع خصوصي مالکیت یا مریتوب یا فیوډالیسم یا بورژاوزي ایجابوله؛ و نۀ شو کړای پایلو ته ورسېږي؛ لکه د اوبو د بهير پر خلاف، چې څوک حرکت کوي ،چې پایله نلري.

مخ بنا لنډ مهاله او په قشري ډول کړای شي،د بیخ بنا پرخلاف حرکت وکړي؛خو نۀ تل. که څه هم په تاریخ کې بشر ته څه برېښنا راپیدا شوې؛خو لنډمهاله وه او بېرته مړه شوه او تېرى بېرته واکمن شو او څه، چې د بشر ژغورنې ته راغلي ول، بشر ته بلا شوې وه.

اديانو که څه هم محدودې اغېزې درلودې؛ خو د بشر د ژوند تورې غوټې یې پرا نۀ نېستې . د “افلاطون” د “مدینه فاضله” په څېر،چې یوه ایدياله ،ذهني او غیر عملي طرح وه او هیچ چا ان خپله “افلاطون” هم پلي نۀ کړه [ليکوال: افلاطون ونۀ شو کړاى، چې ان يو کلى هم د خپلې طرح له مخې جوړ کړي او د عمر په وروستيو کې له خپلې طرح تېر شو] ؛نو دا بهيرونه د يوې شېبې په څېر وي.

که حضرت علي کرم الله وجهه پینځه کاله خلافت وکړ او عدالت یې خپور کړ، د حضرت علي دا پینځه کاله واکمني، د بشریت له تاریخ سره په پرتله، د یوې ثانیې مثال لري او په شمېر کې نۀ راځي.څه چې پر ټول تاریخ واکمن ول، تېرى او تپې تیارې وې.

دا د مارکسیستانو يو ډول هوښياره مبارزه ده، چې کله نا کله د ناپوهۍ له مخې مذهبیان هم پرې تېروځي. دا د هغوی له چلي نقشو او دسیسو ده،چې دين بې اعتباره وښيي.

یوازې دين و،چې د تاریخ په اوږدو کې یې د حق او انصاف غږ پورته کړی،له بېوزلیو او حقوالو یې ملاتړ کړی، ان پخوانیو فیلسوفانو هم د داشان مسئلو په هکله فکر نۀ کاوه.

په دين کې د عدالت،له تیري سره د مبارزې،رښتیا،سموالي،برابرۍ او ورورۍ خبره راغلې او دا پر تاريخ ستر دروغ او تور دی.

په يوې وينا کې مې ویلي: د “عاشورا” پېښه دوه مخه لري: تور او سپین .په یو اړخ کې تېری،جنایت،بې رحمي،نامردمي او دښمني ده.

“ابن زیاد”،”عمر سعد”،”شمر”،”سنان بن انس” او “حرمله کوفي” او…..ددې اړخ اتلان دي او همدا شان دا اړخ د تاریخ له ټولو تور اړخ دی. بل اړخ تر ټولو ځلاند دی،چې په کې ایمان،حقیقت،توکل ، مجاهدت او صبر وینو،چې “امام حسین”، وروڼه، ځامن،ورېرونه او یاران یې اتلان دي. که ددې اړخ ښکلې برخې له ناوړه اړخ سره يې کېږدو؛نو نۀ یوازې ترې کم نۀ دي؛بلکې ترې ځلانده هم دي؛خو ځینې مبلغان د عادت له مخې، یوازې د “عاشورا” د پېښې تور اړخ خلکو ته بیانوي. تۀ به وا چې دا تاریخ بیخي سپین اړخ یا پاڼه نۀ لري او امام حسین،یاران او ځامن یې توى ولاړل او پرې تېری وشو او مظلوم شول او هیڅ اتل یې نۀ درلود. حال دا چې دا پېښه دوه اړخونه لري ،چې ښکلى اړخ یې پر ناوړه اړخ غوره دى.

همداشان نیوکه پر ماتریالیستو تاریخ لیکوونکیو هم ده،چې غواړي د تاریخ تور اړخونه او پاڼې لاپسې تورې انځور کړي؛ځکه دا یې د فلسفې پر خلاف دي،چې ښکلا یې وښيي. که ښکلاوې یې وښيي؛نو تاریخي ماتریالیسم باطلېږي. دوی وايي: له کله چې خصوصي مالکیت پیدا شوی،انسان له انسانیته وتلی او د “مارکس” په اصطلاح له ځانه پردى او مسخ شوی! ښکېلاکګر په یوه بڼه له انسانیته ووتل او زبېښل شوی په بله بڼه .

انسان هغه وخت و،چې د لومړني اشتراک پېر و او هله به انسانیت ته راستون شي،چې د اشتراک دویم پېر راورسي. په دې دوو پېرونو کې انسان له انسانیته بهر وتلی او تاریخ یې نۀ شي کړای ځلاند ټکې ولري.

نو څه وکړو؟ صبر وکړو،چې د تاریخ موټرخپل پړاوونه ووهي او خپل مقصد ته ورسي او دا هغه وخت دی،چې د تولید اوزار به جبراً سوسیالیسم او اشتراکیت ایجابوي؛ نو د سوسیالیسم ،حق او عدالت په رامنځ ته کېدو کې بشر هیڅ ونډه نۀ لري او نۀ شي کړای،چې وروسته او مخکې یې کړي، باید په خپله د یو خودکار طبیعي بهیر په څېر مخکې ولاړ شي او وخت یې راورسي. چې وخت،پير او تاریخ یې راغی؛نو په خپله به رامنځ ته شي.

د اسلام نظریه

د اسلام نظریه د مارکسیسم پرخلاف ده؛لکه چې د بحث په پیل کې مو وویل: قرآن کریم د هستۍ بهیر د حق پر بنسټ ګڼي او حق اصیل راپېژني او په مقابل کې څه هم باطل نۀ نفې کوي؛خو اصیل یې نه ګڼي؛ نو قرآن حکيم تاریخ ته خوشبین دی او انسان ته پر اصالت قایل دی.

قرآن کریم نۀ وايي چې: انسان یوازې اوزار دی او د ړانده جبر په بهیر کې راغلی؛ځکه ایمان ته پر اصالت قایل دی. اسلام ګروهمن دی،چې انسان صداقت ،امانت او عدالت ته ذاتي لېوال دى.

د قرآن حکيم په تعبیر: انسان حنیف دی، حق پال دی؛ یعنې په فطري بڼه د کمال او خیر پر لوري تګ په کې شته او په عین حال کې له ازادۍ او اختیار هم برخمن دی او ممکن د حق له لارې واوړي، حق ترپښو لاندې کړي، تېری وکړي، دورغ ووايي؛ خو قرآن حکيم دا د لنډمهالو بهیرونو په توګه مني.

نو په دې لید کې باطل د یو نسبي او طفیلي چار په توګه مطرح کېږي.

ظالم له کومه پیدا کېږي؟ ظالم، خپل ملکوتي او خدايي حس ددې پر ځای، چې د خدای په لار کې ارضا کړي، په ((غیرالله)) او شیطاني لار کې يې ارضا کوي.

بطلان او شر د لارې له بدلېدو پیدا کېږي،چې د انسان اختيار او ازاد دي راښيي. حق اصیل دی او باطل نا اصله دى او تل يې تر منځ شخړه وي؛ خو داسې نۀ ده،چې تل حق مغلوب وي او باطل غالب.

حق دی،چې استمرار یې موندلى او ژوند او تمدن ته یې دوام ورکړی او باطل یوه ننداره وه، چې څرک یې وهلې او بیا مړ شوې. د بشر فطرت په ټولو ځایو ان “شوروي” کې هم همدا شان دی. له هغو لسو میليونو کمونیستانو یې چې تېر شئ، چې په کې ښایي پینځه میليونه یې تېروتي وي، که تاسې په یوسل او نوي میليونو پسې ولاړ شئ؛نو یو شمېر فطري انسانان به ووینئ؛یعنې فطري مسلمانان، بالفطره مسلمانان؛یعنې یو روغ انسان.

که ټولنه داشان وي؛ لکه چې مارکسیستان یې وايي، تپې تېرې به پر رڼا او شر به پر خیر برلاسې وي، ټول به یو بل ته دروغ وايي،ټول به له یو بل سره خیانت کوي،یو تن دې تقوا ونۀ لري،یو دې هم ایمان او حقیقت ونۀ لري او لرې خبره ده،چې دا ټولنه په خپلو پښو ودرېږي.

دا چې یوه ټولنه ناروغ وي او پر بلې شر غالب وي؛نو ترمنځ يې توپیر شته. تاسې څو تنو ته مۀ ګورﺉ،هغوى خو د ټولنې کچې نۀ دي. ټولنه د وګړي په څېر ده. حکماء وايي: هغه حالت، چې د بدن ژوند ساتي،د دوو پولو ترمنځ دی او په تعبیر يې”نوساني مزاج” لري. د ساري په ډول: د انسان د وینې فشار بايد د دوو پولو ترمنځ وي، که له یوې پولې راټیټ شي،مري او که له بلې پورته شي،هم مري. د تعادل پوله لري. انسان کوښښ کوي،چې حالت د تعادل په حد کې کابو کړي. “یوریا” که له حده ټيټه شي،ښه نۀ ده او که ډېره هم شي بيا هم ښه نۀ ده. “د وینې سره او سپین کرویات” باید له حده راټیت نۀ شي او باید له حده هم پورته نۀ شي. شکره هم بايد له حده کم و زیات نۀ شي.

ټولنه هم همدا شان ده.

قرآن حکيم وايي، هغه ټولنې هلاکې شوې ،چې باطل پرې برلاس شوى وي.

قرآن کریم ټینګار کوي،چې ټولنې باید د رښتینې تعادل په حالت کې وي؛ نو ناروغ ټولنه او دا چې باطل پرې غالب وي،سره توپیر لري. دا دوه دې له یو بل سره غلطې نۀ شي. د باطل او حق ترمنځ تل جګړه وه. انسان ویني، چې باطل د لنډ مهال لپاره راځي او حق پوښي؛ خو داسې ځواک نۀ لري، چې تلپاتې شي ، اخر هم له منځه ځي.

باطل طفیلي او لنډمهاله وي. څه چې دوام لري حق دی.کله هم، چې یوه ټولنه بشپړ باطل ته ورماته شوې او له حقه غوڅه شوې ؛ نو پوپناه شوې ده. باطل له منځه تلونکى دی،پر مړينه محکوم دی،له دننه ورستېږي،مخ پر زوال دی؛یعنې له دننه مري او د مرګ په حال کې دی؛ځکه ځینې مرګونه تدریجي او په ورو ورو وي او اړینه نۀ ده، چې سمدلاسه دې وي.