بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ د آل محمد په ویر کې د غزل بابا اشعار شهيد كربلا هغه حسن چې په ذات د كبريا کې ځليده هغه نمر چې په افق د منشا کې ځليده هغه نور چې د هستۍ په ابتدا کې ځليده دعدم وجود په لا او په الا کې ځليده جوړه ديد لره […]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
د آل محمد په ویر کې د غزل بابا اشعار
شهيد كربلا
هغه حسن چې په ذات د كبريا کې ځليده
هغه نمر چې په افق د منشا کې ځليده
هغه نور چې د هستۍ په ابتدا کې ځليده
دعدم وجود په لا او په الا کې ځليده
جوړه ديد لره خالق ئې اّئينه كړه د هستۍ
بيا په خپل حسن سينه ئې ګنجينه كړه د هستۍ
دغه حسن و نبي چې ئې كامل انسانيت كړ
په دربار د سړي توب کې ئې سرخم ملكيت كړ
په اخلاقو د خالق ئې چې د خلقو تربيت كړ
د الحادو كفر شرك ئې لـه دنيا لری لعنت كړ
په هموو لويو لويو مرتبوئې دې نمانځلی
بس خو يو له خدايه پسته دې په ټولو کې ښاغلی
مئين توب و او كه مينه وه كه رازو كه نيازو
كه فراق و، كه وصال و، كه په دې كې سوز او سازو
په هر څه کې محمد ( ص ) په انبياوو سرفراز و
نبوت كه امامت كه ئې معراج سره پرواز و
شهادت يې هم د نورو انبياوو نه بلند و
لكه نمر په روښنايې کې په همه ستورو څرګند و
مكمل ئې شهادت كړل پخواني شهادتونه
مكمل كړل محمد د خدای ددين عمارتونه
شهادت د حسنينو كوي دا اشارتونه
پکې پټ دي د نبي د شهادت حقيقتونه
شهادت د خپل نمسي ئې د نيكه او ګڼه عين
دى حديث حسين منى وانا من الحسين
سپور په اّس د تصور شه چى دى بوځم كربلا ته
دى راغلي د جفا لښكرى زوي د مرتضى ته
نمر د تندر پرده وكړه هيڅ نظر نه كړي دنياته
چى تيرو هم دجنګريز حوصله كړي ده رڼا ته
څه خيمي دي د ساداتو د رضا پكښى جپيا ده
څه خيمي ديزيد يانو د ستم پکې غوغا ده
دا حسين دى چىتسليم يې اس نيولي لـه جلبه
د ژوندون نبضونه تيزدي په امكان راغلي تبه
خو لـه وركه لـه هيبته ، ده ګرمى راو يستي ژبه
چې جلوي در سالت پرې قربانيږي لـه يثربه
د هر څيز د قربانى نه پس په خپله راوتلى
د حجت اتمام په هغو كاندي چا چى دى بللى
چې صورت دامن صلحي په امكان كښى پاتى نه شو
چې هيڅ شك يي د جګړى په طوفان کې پاتى نه شو
چې يودوست يې ګير چاپيره په چشمان کې پاتې نه شو
كه يو حر و هغه هم په دى جهان كى پاتى نه شو
ده به پيش ورته قراّن كړو هغو توري بريښولي
چا به غشي ګرتول او چا نيزى به نيغولي
امام پوى شو چى اوس وخت د شهادت داكمال راغى
شو مزل د جمال ختم اوس محل د جلال راغى
يوئې تورى ته كړه هپه بل يو لاس ئې په دهال راغى
داجل په لاس كى ښكار د ژوندانه لره جال راغى
ذوالفقار چى كړبهر په لاس كښى زوى د حيدرنيو
قدوسيانو په هيبت داسمان مخ ته سپر ونيو
ذوالفقار چې يې ميړانه لـه جوهره ځاريده
ذوالفقار چى هره توره ئې لـه پرهره ځاريده
ذوالفقار چى تل ئې فتح لـه حيدره ځاريده
ذوالفقار چى بادشهي ئې لـه قنبره ځاريده
هغه توره چى په بريښ كى رفتار و داجل
هغه توره چى په شرنګ كى ئې ګفتار و داجل
جوړ نيټه وه داجل د امام لاس كى ښكاريده
په يو وخت کې هر يو كس ته اوږ ديده او لنډيده
اوچيده او څڅيده او كږيده او ستيده
بريښيده او ځليده او قهريده او موسيده
نه په خود او نه په زغره نه په ډهال حصاريده
نه په زور د زور اور نه په سوال حصاريده
لكه برق به يې روح يوړلو پرهر به پاتې نه شو
غړيدي به بقى سترګي خو نظر به پاتې نه شو
څه حساب د لسو شلو دى لښكر به پاتى نه شو
چې كوم سر به ځان ته سروى هغه سر به تاتى نه شو
چې بريښنا به يې د خلقو په نظر ننوته
دابه تيره وه د زړه نه په ځيګر ننوته
كوم دښمن چې نظر باز او توريالى و هغه ړوند شو
په بريښنا د ذوالفقار کې عقل فكر كله موند شو
كه و ډهال لكه ككوړىخو د غر هسې به دروند شو
هغه دروند شو خو د به دروند شو چې پخپلو وينو لوند شو
دلته شرنګ او هلته بريښ او بيا په پنجه د امام کې
په هر صف کې به هر سروه ګويا وه په هر مقام کې
د يو څټ نه په بل مټ وه بيا د ډډنه به بهروه
لا به دلته بريښيده او لا به بيا د بل په سروه
لا به زغره په فرياد وى په ټټر وه په ځيګر وه
لا به وچه ښكاريده په رپ د سترګو کې به تر وه
لكه ژبه داجل به ئي د زړه وينه څټله
ګويا وينه د صفين دشهيدانو ئي ګټله
نه مقداد و نه بوذر و نه سلمان و تماشا ته
نه عمار و نه قنبر و تنهائي وه مرحباته
علندار ئې و په وړاندى نه اكبر قاسم ئې شا ته
ذوالفقار ئې و په وړاندى او داس ګردونه ملاته
ميمنه، ميسره، قلب كه د لښكر مقدمه وه
د ترتيب بخى ئې لاړى تار په تار شوه كه ساقه وه
چې په تيښته به شو څوك ترې ذوالجناح به په ستنه شو
تار په تار به ئې يوصف كړو بيا په بل پسې پره شو
چې به غبرګي نيزى راغلى زربه دى ورته په دوه شو
سرتر پايه د دښمن د توري بريښ په به لمبه شو
دوښو غوندي راتاو به ئې په غاښو كښى كړه زغره
څنډ وهل ئي ذوالفقار ته اشاره وه چې ونغره
چرته سم لكه د غشي چرته كوږ لكه كمان تلو
ځينې سر به يې و په مزكه ځنې سر به يې په اّسمان تلو
بړبو كى وه چورليدله كه په خپل ګردا کې پيهان تلو
جمعيت ئې و په ځاى كه يو خوا بل خوا ته پريشان تلو
په كوم ځاى به چې و بس و به دده سمونه پاتى
په ميدان به وو كوفيانو لره بس صفرونه پاتي
ذوالجناح چې ګير چاپيره كړه قلا د سړو ماته
بي لـه اذنه د امام ئې ځان رسيد كړو تر فراته
امام و ټپاوه وى چې ذوالجناحه خوش صفاته
نه اكبر شته، نه اصغر شته، اوبه يوسم و ايه چاته
ځوړند سر د ذوالجناح شو چې ورو وروبيرته راستون شو
وى پكار چې د امام نه شو عبث زما ژوندون شو
ندا راغله لاس دى ونيسه فرزنده د بتول
ستا جمال او جلال دواړه شول د رب په درقبول
جنګ دى نه دى اى امامه د ملكونو د حصول
نه د جنګ دپاره جنګ و، داخو جنګ و د اصول
سرئې خم كړ د تسليم او ځان ئې و سپاره قضا ته
مخ يې ستون كړو لـه دښمنه مخامخ شولو رضاته
عمرسعد ته خو وګوره چې څه او وى شقي
وي چې پريږدى ګذارمه كوى دااس دى د نبي
ته نسبت داس ته ګوره او نسبت ته د نمسي
ځان او تن د محمد و، وينه غوښه د علي
ذوالجناح اوښكي راماتى د خيمو په لوري سر شو
پيغمبر د خپل امام ښاغلى اس د پيغمبر شو
يو په زهرو بل په توره د نبي چې فرزاندان وو
يونظر پري د نيكه و، كه دا دواړه ئې چشمان وو
پخوانى مرسلان واړه شهيد شوي پخپل ځان وو
ولي داد نبي ځان وو بياله ځانه ورته ګران وو
دايوه كړۍ وه پاتي په زنځير د شهادت کې
امامت كړه ور پوره په سلسله د رسالت کې
چې كوم سوال د پاك نبي د شهادت و هغه حل شو
د حسين لـه شهادته شهادت ئې مكمل شو
دا چراغ زمونږ د پاره د قيامته پورى بل شو
هر منكر ته د حمزه په مخکې دا دليل اول شو
شهادت د حسنينو ځكه و د نبي عين
پورته تن ئې د حسن و، ښكته تن ئې د حسين
●●●
د حسين غم
واوره د جرس نه د فطرت چې څه صدا راځي
ګوره دا كاروان د سړي توب چې په ژړا ځي
غريو نيولي ستوري ترې په مخکې په ژړا ځي
څنګه ټپرېدلې قافله د سپين سبا ځي
اووايه فطرته چې د ژوند حقيقتونه
څرنګه نن واړه په طرف د كربلا ځي
بعد په ازل او په ابد کې پاتې نه شو
داسې ابتدا وه چې يې حد تر انتها ځي
وركې د “امثالو ” نه جوړ نن خپلې هستۍ دي
بېرته “عقل كل” ته ځكه واړه وارخطا ځي
نن انسانيت حېوانيت سره پرې كيږي
نن تيرې تيارو ته رڼا لورته د رڼا ځي
شوې په اننګو د سړي توب کې ډيوې بلې
ځائی د قربانۍ ته چې زامن د مرتضى ځي
●●●
د حسين قرباني
اوښكى كډي باروي طوفان د غم شو
شو تازه د زړه زخمونه محرم شو
يو په دوه مى په داغم د زړګي دم شو
لاسوا مى لـه دى دمه د زړه غم شو
نن به نه ګڼي دا غم چې پرونى دى
ګويا هر پروسكال ئې سګنى دى
زما ضبط او اسويلي مشت اوګريوان دي
وس ترى درومى كه زبيرګي م په زړه ګران دي
د زړه څاڅكي د سلګو سره لړزان دي
سترګى دوي ته هغه سترګوته چشمان دى
ابتدا د غم كومه نوى كال دى
په اول چې زړه خفه شي بيا خوشحال دى
څوك چې ډير دامام غم كا ډير خوشحال شي
دايمان شجر په دى اوښكو نهال شي
د سرورلباس ګنډلى په ملال شي
نقصانونه پيوندونه د كمال شي
اوښكي چرته د مين د زړه په تل کې
مينه نه پريږدي تراوه په خپل محل کې
لوي زنځير درسالت وته نظر كړه
سلسلى دهدايت وته نظر كړه
ولايت او امامت وته نظر كړه
د شروع نه نهايت وته نظر كړه
انبياگء خو هميشه دتخم كر كا
امامان ئي بيا په وينو او به خور كا
مكمل چې هدايت لره معيار شو
د عاقل فطرت نه خوب لاړو بيدار شو
دانسان د ارتقاگء سرك تيار شو
د ملك نه د خاكي مخکې رفتار شو
وروستو پاتى د صفاتو رنګينى شوي
چې حاصل د ذات د وصل شيرينى شوي
چې اسلام لـه محمده مكمل شو
خو د پخپله په نبيانو كښى افضل شو
اخر كښى و، راغلى خو اول شو
اولين او اّخرين چې راز و، حل شو
خولـه دي چې مستفيد شي يو معيار دى
كه پوهيږى درته وايم ايثار دى
كه نيكه په انبيا و کې بهتر و
نو نمسى په امامانو کې سرور و
كه نيكه د نبوت د اّسمان نمر و
نو نمسى په قربانى كښى روڼ قمر و
كه نيكه په رسالت كښى لا ثانى و
نو نمسى په فربانى كښى لا فاني و
قرباني ئې هم بيا داسى قربانى وه
خو د پخپله چې خپل ځان لره ثاني وه
لوږه تنده لا چاري وه پريشاني وه
د نيزو غشو د تورو ارزانى و ه
يو خوابل خوا د بيبيانو اسويلي وو
څه سلګى د ماشومانو څه زبيرګى وو
څه لـه اوره پاتى نه شوى په خيمو کې
د چا كوښي پاتى نه شوى په پښو كى
څه پړوني ئې ټومبلي په نيزو كى
څه اوچت د كربلا په بړبو كو کې
بى حجابه خاندان د محمد شو
د جفا او د ستم د ظلم حد شو
په اكبر د نيزو غشو پر هرونه
په سلګو د اصغر پلار ته نظرونه
د قاسم د ادرك عمي اوازونه
د عباس پرى شوى سر او مړوندونه
زيات د دى نه هم زغملو ته تيار دى
خو بيعت ديو فاسق نه ئي انكار دى
چې يواځي پاتى شوى په داحال کې
فرق ئې نشته دى ذره په استقلال کې
لا زياتى ئې تنګسو او كړه په كمال کې
كړى جمال ئې شمعى بلي په جلال کې
چې ښكاره ترى كله كله پريشاني شى
غواړي داچې ئې كامله قربانى شى
دامام چې مكمل انسانيت و
يو عنصر پكښى غالب ملكيت و
حق ئې ځكه وراثت د امامت و
چې هم دى قائم مقام د رسالت و
بل د چا به بى د دوى نه دومره توان و
په ګردن ئې چاړه تله او ثنا خوان و
چې ئې نيت د تګ و كړى لـه يثربه
اصحابانو ورته وى عالي نسبه
ته چې درومى دا خبره ده عجبه
جوړ اجل دى اس نيولى لـه جلبه
ته خبر ئې د يزيد چې څومره زوردى
ستا قدم دهلاكت د غار په لور دى
هم په دوي كښى عبدالله ابن عمر و
هم په كښى ابن عباس نامور و
له راتلونكي واقعى هر يو خبر و
اوريدلى ئې حديث د پيغمبر و
چې په برخه د حسين كى قربانى وه
ليك په څټ ئې د تيغونو رواني وه
له يمنه چې على په كربلا شو
كربلا باندى چې راغى په ژړا شو
يو صاحب تري په پرسان د مدعا شو
په غريو غريو كښى بو تراب ورته ګويا شو
چې دا ځاى مي د اولاد د شهادت دى
دلته هلته د فلانكي فلانكي تربت دى
تعجب دى لـه اصحابو به داهير و
چې مدام به د نبي نه ګيرچاپير و
دا پاكان د خداى په نوم لـه سره تير و
خوڅه راز و چې په دى كى تيروبير و
هغه داچې وي ايثار په بى كسى کې
نه د زور په مساوات او په سيالى کې
نه شوى پاتى وسيلى نه سببونه
رسالي د عراقيانو نه اسونه
څومره سخت د قربانى دي منزلونه
ملګرتيا چې په کې نه كاندي خپل پلونه
اسرى ټولي په دى لار كى لكه ګرد شي
همدردي ئې د خوا خوږو اّه سرد شي
چې ټولى د دوو اويا ووئي شهيد كړ
اسلام دوه او يا ټوټي يزيد پليد كړ
يو ټولى يى د ساداتو پرى مزيد كړ
مسلمان ئې تفرقى وته رسيد كړ
وس هغه په درى اوياو كښى ناجي دى
چې لـه صدقه حسنى او حسينى دى
په فلك د قربانى كښى منور شو
متحد ئې كړل بڅري چوړ ترى نمر شو
په ايثار كى رهنما د هر بشر شو
د ادمه نه تردى دمه سرورشو
كه ئې سيال د قربانى وي نبي كوم دى ؟
كه ئې مثل د ايثار وي ولي كوم دى ؟
ورسره چې هغه پاتى دوه اويا وو
خيال اونه كړي د امداد او د وغا وو
خو مثبت د قربانى د مدعا وو
لنډه داده چې د كل سره اجزا وو
كه لازمه بى كسي ئې وه جمال ته
نو قتال ئې هم پكار و څه جلال ته
ميړنى پيغمبرى زلمي اتلس
ننګيالي وو هاشمى زلمى اتلس
كربلا كښى كوثرى زلمى اتلس
له اسلامه قربانى زلمى اتلس
په محشر كښى به اتلس زره قامه
وايه څوك به ئې شي سيال لـه خاص و عامه
●●●
د كربلا سپور
ګرد و د هېبت غوندې چې جمع و د نمر په مخ
څه يخه خندا وه چې ښكاره وه د سحر په مخ
راغلو زيړ زبېخلی سحر رنګ د مازيګر په مخ
شنه د غم لوخړه پنډه شوې د منظر په مخ
غونډه په دې وخت کې د تيرې د بلا سڼنې شوه
نمر په راختو شو پورته ښكته ښكاره رڼې شوه
راغلې تماشو ته اخته وې تماشې په غم
يا د زمانې لړم لړلې وې لشې په غم
تتې لـه غباره وې صفا د زړه شيشې په غم
لړ زندې ښكاره شوې چې سورې وې پلوشې په غم
راغلې زيړې زيړې رپېدونكې لړزيدونكې وې
تا به داسې وې چې جوړ د نمر نه غورزيدونكې وې
نمر د نيمايه اسمان نه ښكته ځې تكل كوي
ژرنده د وختونو ده روانه كار د دل كوي
مزكې ته په ښكته په هېبت كاته اجل كوي
ډېرې فرښتې د مرګ په وړاندې ترېنه زغل كوي
ورځ لـه ډېره غمه مړغېژنه غرېو نيولې ده
ښا پېرۍ د امن په پنجه کې دېو نيولې ده
ښكاري څه خېمې له تندې شته سوې سينې پکې
پاكې پاكې جونې نارينه او ارتېنې پکې
اور اخلي بې درېغه د ګرمۍ نه پشمينې پکې
زياته ده د بټنه كربلا شګې نينې پکې
سيند هم له ګرمۍ دی پېچ و تاب راوړلی تاب نه شي
ځان د سيند په مخ خودلی سترګه د حباب نه شي
هور ته مخامخ د ګرد په مېنځ کې راوچت شو ګرد
زغل كوي اسمان و ته د چا نه په هېبت شو ګرد
پورته اسوېلی د زړه د مزكی په حسرت شو ګرد
حېف چې خپل د خپل نه درومي نخښه د فرقت شو ګرد
راغی په جولان وه د ګردونو نه يو سور اوت
زړونه چې بې واكه شو د خلقو لـه خلې شور اوت
ګوره ورته مخکې دبدبه د امامت لري
شاوته صورت دغه زلمی د ولديت لري
شان د خلافت او د عفت او د عصمت لري
ځكه خو دستار په سر د شاه رسالت لري
روح هغه څلور دي خو پنځم يې دا بدن ګڼه
بس خو سر تر پايه يو پېكر يې د پنج تن ګڼه
اس يې مطمن په لاره ځي په جست وخېزنه دی
پوئی دی د خپل سور په زړه چې نېت يې د جنګرېز نه دی
امن په دنيا کې مدعا لري چې تېز نه دی
زوی د پېغمبر اخر زمان دی څه چنګېز نه دی
امن امن صلح صلح غږ د اس قدم قدم
غږ د حق اوهو اوهو اوهو او حق چې اخلي دم
سترګو د دشمن په حېرانۍ ورته نظر اوكه
زړونو پرېشانو په درزا ترينه خطر اوكه
راغۍ مخامخ مېــدان ته غږ زوی د حېدر اوكه
راغله خاموشي شوه پورته ښكته شور سفر اوكه
ساه د يزيديانو په فضا کې پسپۍ شولې
شور او په چپيا کې پټې پټې ګنګگوسۍ شولې
وې چې زه مومن يمه باغونه دامان لرم
ډك دی د جنت لـه ګلو زه هغه دامان لرم
توره مې په تيكي کې ده لاس کې چې قراّن لرم
اوګورئ چې شان د محمد اّخر زمان لرم
زه يمه باران د رحمتونو چې امام يمه
ای بې لارې تږيو د بقا د اوبو جام يمه
زه يمه حسېن مور مې زهرا نېكه سرور زما
پلار ابو تراب و دلاور علي حېدر زما
ورور ميْن په صلح مجتبى شاه شبر زما
سرو د حبش د مهاجرو تره جعفر زما
مونږ هغه كسان يو چې دنيا مو مسلمانه كړه
اى عربو ستاسو توره خونه مو روښانه كړه
اووی ورته دويْ مونږه خبر يو هر چې ته وايې
ښۀ وايې كه بد وايې خو اووايه چې څه وايې
ته چې د يزيد په خوښه نه وايې ښه نه وايې
هر څو كه سم سم وايې خو مونږ وايو كاږه وايې
يا خو د يزيد د بېعت جغ وته ګردن نيسه
يا زمونږه غشو نېزو تورو ته دې تن نيسه
پوهه شو امام چې دوي به نرم په حجت نه شي
توره چې كوم كار كوي هغه په نصيحت نه شي
كار چې شي په زهرو هغه چرې په شربت نه شي
جوړ به په دې وخت کې بې د جنګه څه صورت نه شي
لا خو وه په فكر کې امام په لر او بر د جنګ
راوړو د لښكر نه د دشمن غشو خبر د جنګ
وې امام په جوش کې چې زه غشی زه دماح يمه
زه د ذوالجلال والاكرام يوه سلاح يمه
ځوان يم د جنت د جنتي ګلونو راح يمه
بچ مې لـه ګذاره شئ زه سور د ذوالجناح يمه
زه نبي نيكه په اوږه باندې ګرزولی يم
زه يم چې حورانو په سندرو کې ستائېلی يم
څوك به وي په تاسو کې چې اوزغمي ګزار زما
تندر د اسمان دی كه په لاس کې ذوالفقار زما
رادې شي په مخکې چې د سر وي طلبكار زما
سر قلمولو ته دی ستاسو انتظار زما
زه د بوتراب شاه مردان علي ولد يمه
زه لـه ماشومتوبه لا د جنګ سره بلد يمه
داسې پرې ورګډ شو تا به وې ولاړ بهر نه و
اس يې كړل صفونه تار په تار جوړې لښكر نه و
تورې رنګولې خلقو ياد ورته سپرنه و
چا به چې د سر فكر كولو بيا به سر نه و
سترګو د عمر شمر چې برق د ذوالفقار اوليد
ګويا چې حسېن يې په جامه کې د كرار اوليد
خول به بې اوازه شو دوه نيم ورسره سر دوه نيم
زغرو به فرياد اوكه ټټر دوه نيم ځيګر دوه نيم
دلته به پياده وو هلته سور به وو اكثر دوه نيم
هر شی به د تېغ د لاندې پرېوت كوز او بر دوه نيم
چغه د وهئ وهئ به راغله په مرۍ کې وه
توره د امام به يې رسا په كپرۍ کې وه
چرته د وريځ غوندې دا ستوری به شو ګېر پکې
لا به ذوالجناح لكه برېښنا شو مخکې تېر پکې
ډېر به لاندې باندې شول په تېښته به شو ډېر پکې
وينې وې رودونه ذوالفقار به نه شو سېر پکې
كوږ به چې دشمن شو لـه هېبته بيا به نېغ نه و
پړق به ترې د سترګو نظر يوړو بيا به تېغ نه و
پړق نه يې د تورې په روحونو ګډې ماتې وې
ساه د بزدلانو وې په تيښته تنې پاتې وې
تاخت و د اجل د ژوندانه خونې ميراتې وې
غشي ټيټ سرونه د امام يې ننه واتې وې
ماته د ادمو شوه قلا ترېنه امام اوت
باز د ملكوت و د دنيا لـه تارو دام اوت
ماتې يې ليندې د ارادو وې زيړ زبېخلي وو
ژۍ نه يې د زړه د حوصلو غشي وتلي وو
څوك په تېښته سر څوك لـه مېدانه تښتېدلي وو
جوړې وې دلۍ ترې چې سرونه رغړيدلي وو
څوك دی چې دا وائي چې يو كس په زرو برنه وي
څوك به داسې وائي چې د سر دپاسه سر نه وي
اورسېدو غاړې ته د سيند د اس نه ښكته شو
سيند وته ورتېر امام د تندې لـه جهته شو
غږ اوكړو عمر، حسېن اشنا كه لـه طاقته شو
پوهه شئ چې شرم بيا زمونږ د پوزې نته شو
اولئ يې په غشو چې لـه سينده بهره ياب نه شي
جوړ كړئ پرې باران چې دا سيد درنه سېراب نه شي
کې ناستو په غاړه لـه اوبو يې لپه ډكه كړه
ياد يې ماشومان شو اراده يې جل ته كلكه كړه
تويې يې اوبه كړې بې لـه دويْ يې كله څكه كړه
يو ظالم په خوله کې يې توبره د غشى لكه كړه
وينه يې راماته شوه چې غشی كړو بهر امام
سور د اس د پاسه د دشمن راغی په سر امام
بيا يې حمله اوكړلـه ورګډ شو په شاميانو کې
تورې يې د لور هسې لو وكړو په كوفيانو کې
تاب د امزري د جنګ وي چرته په ګډانو کې
جوړ شو هۍ ناتار په هر طرف په يزيديانو کې
ناساپه نظر چې د حسېن شو د اسمان په لور
لاړ په تماشه کې تماشه شو د جانان په لور
راغله دا ندا چې اوس د فرض دې استكمال اوشو
ستانه نمائش هم د جمال هم د جلال اوشو
راشه لـه اسلامه اوس د كفر انفصال اوشو
حق شو راڅرګند چې ستا په وينو استدلال اوشو
راشه رنګينۍ دې د جنت په انتظار کې دي
جوړ دی ارائش درته حورانې په سنګار کې دي
لاړ مدافعت د تن چې روح په تماشه کې شو
يا قدسي مارغه لاړو وطن ته په ثنا کې شو
پړق دتورې ورك شو سريې زوړند په فضا کې شو
اس يې سم وهي په مزكه مزكه په سودا کې شو
تاو شو دشمنان ترينه د غشو يې باران اوكه
وينو د امام په كربلا کې ګلستان اوكه
سور د كربلا د اس نه پرېوت دنيا پرېوته
هور ته په خېمو کې يې فرياد او ژړا پرېوته
ځكه په امت کې يې تر حشره غوغا پرېوته
راغله د حمزه د زړه په غوږ کې ندا پرېوته
خدائی چې محمد د رسالت دپاره غوره كړ
ال يې د علي د هدايت د پاره غوره كړ
●●●
د حضرت امام حسين پر مبارك مزار
اى هغه چې تۀ يې له نبي نبى لـه تانه
ای چې مور او پلار نبي په تا قربانول
ای د حوصلی همت مېړانې د نګه غره
ستا سره ډغره خپل تندي وو ماتول
ای هغه، معيار د قربانۍ دې چې اكمل كه
خيری، د اسلام د ائينې دې وزد وېل
ای ته د بتول په مقدسو شودو لويه
برخه دې و پاك نبي په دوش وو سپرېدل
ته وې چې پاكان دې پرې اتلس قرباني كړل
چې پرې بنيادونه د اسلام يې نړول
ای چې قافله دې شوه تالا په دې مقام کې
راغله ستا سلام ته ، قافله د پښتنو ده
تا ته وسيله مو د قېدي زېن العباده
مونږ ته نظر بويه زمانه د زولنوده
لری اّفتونه چې زمونږ د دين دنيا شي
راكړه محبت چې وظيفه دمېړنو ده
ستاسو په الفت کې چې هم سوځوهم ګډېږو
خو ښه زمونږ دغه مشغله د سپېلنو ده
مونږ ته هم جذبې د قربانۍ نه برخه راكړه
بس دغه اّرزو د ښكلي دين د لېونو ده
ای چې دې احسان پۀ سړي توب دی تر قيامته
ای د قربانۍ د دوه ليمو نظر حسېنه
مست چې د انسان ضمير په ميو ددنيا شو
تا دا بې خبر كړو په ايثار خبر حسېنه
غوټه ستا جبين چې شو ، تيرې وبوږنيدې
رادې وړ د رشد او هدايت سحر حسېنه
تېر شوې لـه عباس او لـۀ اكبر او لـۀ قاسمه
لاس شول درنه غوڅ او هم نظر ځيګر حسېنه
جار دې لـۀ مېړانې چې دې هر څه قرباني كړل
ټيټ دې د ګمراه پۀ مخکې نۀ كړو سر حسېنه
هره خواته خپره پر ېشاني او ځان ځاني ده
پاتې په مسلم کې جمعيت او نه طاقت دی
مړې د زړه ډيوې شولې تيارۀ ده په محفل کې
تللی دلوګي غوندې الفت او اخوت دی
مرسته يې حاصله د صليب او د ګرجې نه
وينو چې پشتي يې د عيسى همه امت دی
خپل مهدي ته اووايه چې راشي دې دجال ته
اوګڼي روان د فنا لور ته دا ملت دی
عرض مې په اخر کې درته دا په ډېر نياز دی
پورته دې هر لوري ته نښان د”بې نوا “شي
ستا د ديد ارمان يې چې په زړۀ وړی عقبى ته
داسې الفاظ نشته وضاحت يې چې لـه ماشي
ګير يو پۀ تيرو د ابتلا کې ای امامه
پورته دې نقاب كړه د جبين نه چې رڼا شي
وايه مصطفى او مرتضى او مجتبى ته
هم پاكې بتول ته دا تيرې چې وار خطا شي
بيا هغه ساقي هغه محفل وي هغه می وي
بيا هغه ماښام هغه رندان هغه صبا شي
●●●
حضرت امام حسين
ستا د كربلا د استفلال ته بۀ زه څۀ واېم
دی د شګو پړی چې هيچا غړلی نۀ دی
څوك بۀ چې پۀ څنګ شو ، تا ګزار پرې نۀ كړلو
زور کې دې جلال وه، خو جمال دې تللی نۀ دی
دايثار د اسمعيل نه ابتدا اوزېږېدله
له حسېنه تكامل او انتها اوزېږېدله
لور لـۀ موره پيدا كيږي لـۀ ډيوې شي ډيوه بله
كه يې ګورې د كعبې نه كربلا اوزېږېدله
پاك حسېن بۀ سر دحق نه، ولې نه قربانولی
احترام د بېت الله يې پۀ سرشت کې وۀ راغلی
په كعبه کې يې نيكه حجر اسود وۀ نصب كړی
هم بابا يې په حرم کې د كعبې وۀ زېږېدلی
چې راغلی د قراّن پرې، اّيتونه دي ناطق
پۀ حسېن د طهارت يې نښانونه دي ناطق
قراّنونه د وصامت چې په صفېن کې په نېزو وو
په كربل کې په نېزو دي، قراّنونه دي ناطق
●●●
ميړنى حسين
الله الله ! د شهادت هغه منظر د حسېن
چې شمر غوڅ كړو په خنجر د ستم سر د حسېن
سر په ثنا د رب صمد شو هر پرهر د حسېن
لكه چې كل وي لـه اجزا اجزا لـه كل وتلي
حسين منى و انا من الحسين راغلي
دی يې رڼا ؤو ، چې بابا او ګنو نمر د حسېن
له سمعًا و بصراً پکې صفات د يزدان
د نوح نبي په څېر يې نه وه مدعا د طوفان
د ستم حد او شو خو سترګه نۀ شوه تر د حسېن
په كوم ساعت چې د حادث ځنې قديم شو جدا
عرش ؤ، په مزكه اورېدی شو ترې كلام د مولا
سر د قراّن په تلاوت په نېزه سر د حسېن
تنده ګرمي او بې كسي او خاوندان د علي
غرېو د زېنب د صغرا چغې د بانو اسويلي
زلزله تندر او سيلۍ ګوره ځيګر د حسېن
لكه مارغان ويرې اخستي بې سكتې شول اشرار
چې ذوالفقار د اژدها ژبې بهر شوې هزار
شو لـۀ نيامه غضب چې را بهر د حسېن
بيا په شانه يې د بلا خپله ګمنځ كړ څړۍ
د شهادت ناوې سيند وركړه د حسرت پۀ دړۍ
چې د حرم نه كربلا ته شو سفر د حسېن
چې پۀ لسمه خزان راغی په چمن د علي
دا ويره نۀ ده كړي د دوؤ سترګو ديدن د نبي
دا د خېمو په لوري اوړی چې نظر د حسېن
د شهادت په وينو رنګ چې شوه لمن د امام
د فضا سترګې شوې ګلرنګې د شفق په خرام
فطرت ژړا وكړه په پرخه د سحر د حسېن
امام پۀ وينو خشكه مزكه د كربل كړه چمن
حمزه كه تندې د فراق دې سوخته كړی وې تن
پل يې پۀ پل ږده ملاقي شه په كوثر د حسېن
●●●
د كربلا ميدان
زۀ به ظلمونه د يزيد درته بيان كړم څۀ
لكه د نمر چې وي عيان هغه عيان كړم څۀ
ژبه اور واخلي د زړۀ نۀ كۀ پنهان كړم څۀ
واخله په تګيو چې د غم اوښكې باران كړم څۀ
د تخيل سيند مې همه حباب حباب دی نن
زړۀ مې پولۍ چې پۀ اولاد د بوتراب دی نن
داسې ظلمونه چې فطرت هم ترې امان غوښتو
داسې وراني وه چې غارات هم ترې امان غوښتو
داسې طوفان ؤ ، چې هيبت هم ترې امان غوښتو
داسې تنګسه وه چې دهشت هم ترې امان غوښتو
د پاك نبي په نازوليو چې ستم شوی دی
دا جهان څۀ پۀ ملكوت کې يې ستم شوی دی
د كربلا يوه بلا وه د بلا ګرمي
دومره ګرمي وه چې بيا نۀ كيده د چا ګرمي
سموم به چغې كړې چې نن ده نشته بيا ګرمي
سخته وي حق ده په رښتيا د ابتلا ګرمي
څومره چې لوړ وي خشكه څوكه هغه غربه لري
چې مرتبې جګې لري بلا په سر بۀ لري
هوا په تيښته وه چې ځم لمن د غر لټوم
د سيند بخار وی د سپرلي چرته سحر لټوم
ورځې په مخ لوستو غبار چې نمازديګر لټوم
ليمۀ به وې نظرته صبر كوه نمر لټوم
مزكې پولۍ د زړۀ خيمې كړې چې نور تاب نه لرم
سيند وې چې مزكی ته بې اب شوم حباب نۀ لرم
هلته نعمت ؤ ، چلند چلند يو ساعت سوری
د ګرمو ګرمو بړبوكوؤ، غنيمت سوری
نمر شو پۀ سر، په تن کې پټ شو په هيبت سوری
كله موندی شي پۀ مېدان کې د قيامت سوری
تندې د زړۀ پۀ چينو وچو کې ډيرې كولې
او ژبو ټكندې غرمې وته خيرې كولې
شګې دعا كړه چې كه نن سيند و سيلاب نۀ شم
خدايه چې بيا تندې وهليو ته سراب نۀ شم
مښك و عنبر چې پۀ اولاد د بوتراب نۀ شم
ما كړې تراب چې په سنګدلو کې حساب نۀ شم
پېغمبري زلمي غرمو ته بې كفن پراتۀ دي
كۀ د حېدر د زړه بڅري په خوږلن پراتۀ دي
لښكر د سيند اوبۀ پرې بندې كړې طوفان اوګوره
د كربلا سخته ګرمي او بيابان اوګوره
د پېغمبر د خونې كونډې ماشومان اوګوره
د درېيو ورځو جل اخستي سېدان اوګوره
چې زيړ زبېخلي غوندې ښكاري حيدري زلمي دي
د ګوټ اوبو چې پامته دار دي كوثري زلمي دي
د تندې حد ؤ، ماشومانو واوېلا اوكړه
يو تړقېدۀ بل بوګنېدۀ بل بۀ ژړا اوكړه
سكينې چغه دادې او د بابا اوكړه
اصغر سوره په ابابا کې دماءما اوكړه
د تندې حد ؤ، پۀ عباس د صبر حد راغی
سپور د همت ته يې غېرت لكه مدد راغی
مشك په اوږه په يو يرغل غوڅې پرې كړې عباس
د سكينې دپاره دواړه مټې پرې كړې عباس
د كربلا شګې په خپلو وينو سرې كړې عباس
د اس نه پرېوته حسېن وته نعرې كړې عباس
لاله جي مشك مې پۀ ارمان د سكينې ژاړي
راشه چشمان مې پۀ خرمان د سكينې ژاړي
حسېن وئيل ورته لبيك لبيك زما وروره
داېمه درغلمه ْ، وادی خلم بلا وروره
ماته مې ملا د حوصلې شوه په مرګ ستا وروره
پۀ ما دردمنه پۀ مېدان د كربلا وروره
حسېن پرې شوي اندامونه د عباس اونيول
څۀ يې پۀ لاس کې نور يې ټول پۀ اوږه پاس اونيول
علي اكبر چې په بهار ؤ ، د ځوانۍ راغلی
هغه بلبل چې پۀ ګلزار ؤ ، د ځوانۍ راغلی
هغه طوطي چې پۀ چغار ؤ ، د ځوانۍ راغلی
هغه پېكر چې ورته هار ؤ ، د ځوانۍ راغلی
چې خط او خال يې پۀ بشره د پېغمبر ښكاره ؤ
پۀ قد قامت پۀ شجاعت لكه حېدر ښكاره ؤ
مقابلې لره زلمي علي اكبر لاړو
مقابلې ته د زرګونو يو نفر لاړو
د يزيدي فوځ پۀ پرو کې لر او بر لاړو
اخر بهر پۀ يو نېزه کې يې ځكر لاړو
پۀ پرېواتۀ شو ، وې بابا زما خبر واخله
په وروستي وخت کې دې پۀ غيږ کې خپل پسر واخله
حسېن وردو كړل دا يې وې د زړۀ قراره ولې
زما د مړاوي زړۀ چمن لره بهاره ولې
سر يې پۀ غيږ كړو وې چې ای زما سرداره ولې
ولې زما د ارمانونو انتظاره ولې
علي اكبر اوكتل پلار ته پۀ زير زير لاړو
د پلار پۀ مخ د كوثري اوښكو بهير لاړو
طواف د شمعې كله كيږي چې پتنګ پرېښود
كله كېدۀ شوه چې هغه مېدان د جنګ پرېښود
كله قاسم پېغمبري ، حيدري ، تګ پرېښود
لاړو مېدان ته د خوږې ناوې يې څنګ پرېښود
د مرګ خزان د پېغمبر علي پۀ باغ ولګېد
مرګ د قاسم پس د اكبر نه داغ پۀ داغ ولګېد
امام ولاړ دی شهيدانو ته حېران ګوري
چرته زاړه چرته ځوانان او ماشومان ګوري
څه پرده دارې سترګې هم د جنګ مېدان ګوري
يوه پۀ سور سالو کې ناوې په ارمان ګوري
وائي زينب چې ژړا ښه ده خو لېمۀ چرته دي ؟
ما بۀ باران پۀ تږيو اوكړو خو اوبۀ چرته دي ؟
زړونه بۀ وائي دبيبيانو چې بهر ورشو
چې پۀ قاسم او پۀ عباس او په اكبر ورشو
چې مو سايه لـه سره درومي چې په نمر ورشو
دي مو د سر پړوني تلونكي چې تور سر ورشو
يوه ماشومه د خېمې په پرده لاس لګوي
ترور يې چې كوز كړي ځنې خلاص هغه يې پاس لګوي
رنګ يې پۀ وينو د اصغر ښكلي تندي ښكاري
پۀ اراده کې يې د صبر غړوندي ښكاري
نۀ ځي خيمې ته كۀ نظر يې ګړندي ښكاري
چې لا په شونډو يې لـه غريوه رپندي ښكاري
واګې د زړه د استقلال پۀ لاس امام وركوي
حكم قدم ته به پۀ لوري د خيام وركوي
زړۀ يې پۀ ځائی كړ امام راوړ زيړ زبېخلی بچی
بانو وئيل امامه راكړه زما ښكلی بچی
اوبۀ دې وركړې كۀ دى څنګه داسې غلی بچی
اوښكې يې اوڅښلې وې واخله جل وهلی بچی
حرمل د غشي د توبرې ورته اوبۀ وركړې
زويه دې مخ د شهادت ته واخله سرۀ وركړې
بانو لاسونه ور اوږده كړل خو نظر يې نۀ ؤ
كسي يې دوغ ؤ ، د څۀ كار ؤ ، چې اصغر نۀ ؤ
زړه يې پخوا ؤ ، ناتوانه چې اكبر يې نۀ و،
دومره يې اووې هۍ ارمان دی چې حېدر يې نۀ ؤ
نن په دنيا کې چې صاحب د ذوالفقار نشته
د معاويه د زوئی پۀ زړۀ کې ځكه ډار نشته
حېران حېران به سكينې ورته نظر اوكړو
بيا د اصغر نه بۀ يې پورته پۀ مادر اوكړو
خبره نۀ وه څه تقرير يې پۀ پدر اوكړو
خو د ترور اوښكو يې پۀ زړۀ د غم خبر اوكړو
پۀ كوكو سر شوه وې زما په برادر څۀ اوشو
شوه ورتر غاړه وې چې مورې په اصغر څۀ اوشو
دلته دا حال ؤ، د لښكر نه بهر زوګ راته
د پېغور غشي د امام صاحب پۀ غوږ راتۀ
د خېمو خواته وار پۀ وار به شمر سګ راته
ورته پۀ جوش به د امام هاشمي رګ راتۀ
غږ به يې اوكړو چې كۀ زوی يې د حيدر راشه
كله بۀ خلاص رانه دننه شې بهر راشه
امام اتمام ته د حجت ورته بهر راغی
ګويا په سر د كفرستان د تيرو نمر راغی
سترګې حيرانې وې حسېن ؤ ، كۀ سرور راغی
اوبۀ شو تريخي د كوفيانو چې حيدر راغی
حسېن ويل ورته زۀ څوك يمْ پېژندلی مو يمْ ؟
كۀ مو ليدلی پخوا نۀ يمْ اورېدلی مو يْم ؟
هغو ويل ورته چې مونږه همه تا پيژنو
حسېنه مونږه دې نيكه هم دې بابا پېژنو
ړاندۀ خو نۀ يو ښۀ سبا اوښۀ بېګا پېژنو
بس خو بېعت د يزيد اوكړه مونږه دا پېژنو
بې د بېعت نه د يزيد دی بل مفر نشته
كۀ دې انكار وي پۀ دې پوئی شه چې دې سر نشته
پوهه امام شو چې اوس وخت مې مقرر راغی
د قربانۍ دپاره وار زما د سر راغی
د خدای په در کې حاضرۍ لره خبر راغی
هغه ساعت د شهادت مې منتظر راغی
هاتف اواز كړو لا پۀ ژوند درته يو غم پاتې دی
امامه! لا خو د يزيد حد د ستم پاتې دی
پس د اتمام نه د حجت يې ذوالفقار اونيو
د سامعې محل كوكار او شرنګهار اونيو
كوم پهلوان به د كند پوش فقير ګذار اونيو
اخر لـۀ لرې يې د غشو ورته وار اونيو
سوری سوری چې شو د اس نه ناتوان پرېوت
جګ يې اسلام كړكۀ پخپله پهلوان پرېوت
د خوشحالۍ نه شمر هسې ناروا اوويل
هغه ملګروته لـۀ جوشه مرحبا اوويل
برېت يې كړه تاؤ او بيا يې داسې پۀ خندا اوويل
زخمي زخمي ناتوان امام وته يې دا اوويل
تۀ راته ګوره چې خېمې دې پۀ رڼا لوټ كړم
زۀ چې نمسیاو لوڼه نګېندې د زهرا لوټ كړم
دا اورېدل ؤ چې لـه سوخته هغه ځوان پاسېد
د ژوند ډيوه يې پۀ سلګو وه پهلوان پاسېد
د اور بڅري ترې وتل همه چشمان پاسېد
لاس يې كړو غشي ته راوايې خست كمان پاسېد
وی ای شمره! بې غېرته خبردار اوسه
زۀ لا ژوندی يمْ د خېمو نه مې كنار اوسه
دغه ستم ؤ ، په ژوندينې چې امام وليد
خېر يې تالا ته د نبي د كور غلام وليد
دلته امام د قربانۍ بلند مقام وليد
دلته خپل ځان ته ثقلېن يې په سلا وليد
پۀ ننداره کې ترې د ځان و تن خير لاړو
بيا خبر نۀ شو چې كوم وخت ورځنې سر لاړو
●●●
كوثري زلمي
ای فلكه! نه ماتيږي ولې ستا د انصاف تله
د پرې وونو جرګه ژاړي غريو نيولی كهكشان دی
په خولو د مظلومانو هم خړوبه نه شوه تنده
د كوثر په خاوندانو څنګه نوی امتحان دی
د اسلام د تكميل نخښه شوه ښكاره په كربلا کې
دا ايثار چې د حسېن و د اسلام د شان نښان دی
زه حېران يم ورته څنګه د امام قتل اسان و
چې هر يو ته وه معلومه چې دا ځوان په نبي ګران دی
يو تصوير د قربانۍ دی شهادت د حسنينو
كه هرڅو ښكاري خاموشه چې راوايې خلې ګويان دی
حمزه مينه د امام دې كور ښۀ كړه كه پوهېږې
هم په دغې مېلمنه دې ويران كور د زړه ودان دی
●●●
كربلا
يو يرغل د اسوېلو شو په مېدان د كربلا
اوږد تار د بړبوكو كړ بيابان د كربلا
په لېمو د خپلو ستورو رڼا ګرد د كهكشان شوه
چې راغلی ستړی ستړی و كاروان د كربلا
چې ځوانۍ ته د مراد يې رسيد نه شول ارمانونه
ژړوي مې په سرو سترګو ماشومان د كربلا
د شفق د وينو پرخه د اسمان په مخ خوله شوه
اوس به ژاړي تر سحره ماشومان د كربلا
د كوثر لـه خاوندانو مرغلرې اوښكې جاركړه
تخيل دې حمزه بحر كړو يزدان د كربلا
●●●
انسانيت د حسين
زيات د هرچانه به انسان وي ثنا خوان د حسېن
انسانيت به فراموش نه كا احسان د حسېن
هغه په خدائی به حواله وركړي يقين دی زما
د محمد نه كه هر څوك اوپښتي حال د حسېن
هغه هم شپې وې چې خاطر پرې د بابا و جمع
دغه هم شپې دې چې زلفان دي پرېشان د حسېن
يو هغه وخت چې يې دنيا د سترګو اخلي بلا
يو دغه وخت دی چې بې ياره دي چشمان د حسېن
لكه د وخت يې واقعات ګذارول شاته
د حادثو ځنې همت و، په امان د حسېن
كړ په زغم جنو پاكو اوښكو يې رضا اودس
نمونځ د تسليم ګويا معراج شو په دامان د حسېن
غيږ وي پرانيستې خوشبويۍ ته هر يو ګل په خندا
فېض د دوام په برخه راوړ ګلستان د حسېن
●●●
د حسين قرباني
اوښكې كډې باروي طوفان د غم شو
شو تازه د زړه زخمونه محرم شو
يو په دوه مې په دې غم د زړګي دم شو
لاسوا مې لـه دې دمه د زړه غم شو
نن به نه ګڼې دا غم چې پرونی دی
ګويا هر پروسكال يې سګنی دی
زما ضبط او اسويلي مشت اوګرېوان دي
وس ترې درومي كه زبېرګې مې په زړه ګران دي
د زړه څاڅكي د سلګو سره لړزان دي
سترګې دويْ ته هغه سترګو ته چشمان دي
ابتدا د غم كومه نوی كال دی
په اول چې زړه خفه شي بيا خوشحال دی
څوك چې ډېر د امام غم كا ډېر خوشحال شي
دايمان شجر په دې اوښكو نهال شي
د سرور لباس ګنډلی په ملال شي
نقصانونه پېوندونه د كمال شي
اوښكې چرته د مئين د زړه په تل کې
مينه نه پرېږدي تراوۀ په خپل محل کې
لوئی زنځير درسالت وته نظر كړه
سلسلې د هدايت وته نظر كړه
ولايت او امامت وته نظر كړه
د شروع نه نهايت وته نظر كړه
انبياگء خو هميشه د تخم كر كا
امامان يې بيا په وينو او به خور كا
مكمل چې هدايت لره معيار شو
د عاقل فطرت نه خوب لاړو بېدار شو
دانسان د ارتقا سرك تيار شو
د ملك نه د خاكي مخکې رفتار شو
وروستو پاتې د صفاتو رنګينۍ شوې
چې حاصل د ذات د وصل شيرينۍ شوې
چې اسلام لـه محمده مكمل شو
خود پخپله په نبيانو کې افضل شو
اخر کې و، راغلى خو اول شو
اولين او اخرين چې راز و، حل شو
خو لـه دې چې مستفيد شي يو معيار دی
كه پوهېږې درته وايم ايثار دی
كه نيكه په انبيا و کې بهتر و
نو نمسی په امامانو کې سرور و
كه نيكه د نبوت د اسمان نمر و
نو نمسی په قربانۍ کې روڼ قمر و
كه نيكه په رسالت کې لا ثاني و
نو نمسی په فربانۍ کې لا فاني و
قرباني يې هم بيا داسي قرباني وه
خود پخپله چې خپل ځان لره ثاني وه
لوږه تنده لا چاري وه پريشاني وه
د نېزو غشو د تورو، ارزاني و ه
يو خوا بل خوا د بيبيانو اسويلي وو
څه سلګۍ د ماشومانو څه زبيرګي وو
څه لـه اوره پاتې نه شوې په خېمو کې
د چا كوښي پاتې نه شوې په پښو کې
څه پړوني يې ټومبلي په نېزو کې
څه اوچت د كربلا په بړبوكو کې
بې حجابه خاندان د محمد شو
د جفا او د ستم د ظلم حد شو
په اكبر د نېزو غشو پر هرونه
په سلګو د اصغر پلار ته نظرونه
د قاسم د ادرك عمي اوازونه
د عباس پرې شوی سر او مړوندونه
زيات د دې نه هم زغملو ته تيار دی
خو بېعت د يو فاسق نه يې انكار دی
چې يوازې پاتې شوی په دې حال کې
فرق يې نشته دی ذره په استقلال کې
لا زياتی يې تنګسو اوكړه په كمال کې
كړې جمال يې شمعې بلې په جلال کې
چې ښكاره ترې كله كله پريشاني شي
غواړي داچې يې كامله قرباني شي
د امام چې مكمل انسانيت و
يو عنصر پکې غالب ملكيت و
حق يې ځكه وراثت د امامت و
چې هم دی قائم مقام د رسالت و
بل د چا به بې د دويْ نه دومره توان و
په ګردن يې چاړه تله او ثنا خوان و
چې يې نېت د تګ و كړی لـه يثربه
اصحابانو ورته وې عالي نسبه
ته چې درومې دا خبره ده عجبه
جوړ اجل دې اس نيولی لـه جلبه
ته خبرې د يزيد چې څومره زوردی
ستا قدم د هلاكت د غار په لور دی
هم په دويْ کې عبدالله ابن عمر و
هم پکې ابن عباس نامور و
له راتلونكې واقعې هر يو خبر و
اورېدلی يې حديث د پېغمبر و
چې په برخه د حسېن کې قرباني وه
ليك په څټ يې د تېغونو رواني وه
له يمنه چې علي په كربلا شو
كربلا باندې چې راغی په ژړا شو
يو صاحب ترې په پرسان د مدعا شو
په غرېو غرېو کې بو تراب ورته ګويا شو
چې دا ځائی مې د اولاد د شهادت دی
دلته، هلته د فلانكي فلانكي تربت دی
تعجب دی لـه اصحابو به دا هير و
چې مدام به د نبي نه ګېرچاپېر و
دا پاكان دخدائی په نوم لـه سره تېر و
خو څه راز و چې په دې کې تيرو بير و
هغه داچې وي ايثار په بې كسۍ کې
نه د زور په مساوات او په سيالۍ کې
نه شوې پاتې وسيلې نه سببونه
رسالگي د عراقيانو نه اسونه
څومره سخت د قربانۍ دي منزلونه
ملګرتيا چې پکې نه كاندي خپل پلونه
اسرې ټولې په دې لارکې لكه ګرد شي
همدردي يې د خواخوږو اّه سرد شي
چې ټولی د دوو اوياو يې شهيد كړ
اسلام دوه او يا ټوټې يزيد پليد كړ
يو ټولی يې د ساداتو پرې مزيد كړ
مسلمان يې تفرقې وته رسيد كړ
وس هغه په درې اوياو کې ناجي دی
چې لـه صدقه حسني او حسېني دی
په فلك د قربانۍ کې منور شو
متحد يې كړل بڅري جوړ ترې نمر شو
په ايثار کې رهنما د هر بشر شو
د ادمه نه تر دې دمه سرورشو
كه يې سيال د قربانۍ وي نبي كوم دی ؟
كه يې مثل د ايثار وي ولي كوم دی ؟
ورسره چې هغه پاتې دوه اويا وو
خيال اونه كړې د امداد او د وغا وو
خو مثبت د قربانۍ د مدعا وو
لنډه داده چې د كل سره اجزا وو
كه لازمه بې كسي يې وه جمال ته
نو قتال يې هم پكار و څه جلال ته
ميړني پېغمبري زلمي اتلس
ننګيالي و هاشمي زلمي اتلس
كربلا کې كوثري زلمي اتلس
له اسلامه قرباني زلمي اتلس
په محشر کې به اتلس زره قامه
وايه څوك به يې شي سيال لـه خاص و عامه
د خدائی پۀ لار کې چې حرمت هم پائمال نۀ شي
حق د ايثار پوره كول پۀ سر او مال نۀ شي
كۀ يې ثاني پۀ رسالت کې د بابا نشته
پۀ قربانى کې بۀ هيڅوك د حسين سيال نه شى
په ابتدا کې غم كول پۀ انتها شي سرور
كال يې لا زوړ وي چې زړا پۀ نوي كال نۀ شى
حسين بۀ نۀ كړو پرې ګذار چې چا به څنګ وركړ
وه يې منشا چې جلال هم يې بې جمال نۀ شى
د قربانى پۀ نازكيو يو امام پوهه ؤ !
پۀ داسې وخت کې استقلال سره هم سوال نۀ شي
د حسيني غازيانو صف د مزكې پوزه كيښوه
مخ د دعوې د استخلاف چې بې جمال نۀ شې
د بې مثال په در كښى ښۀ شى بې مثال ايثار
هغه مثال دى، څۀ مثال چې بې مثال نۀ شې
چې حال يې هم د قربانى د حال محل نۀ لري
د هغه حال ظاهرول پۀ قيل و قال نۀ شي
د كال په مخکې د حسين د وينو سرۀ دي حمزه !
هغه بې نوره وي ماتم چې په كوم كال نۀ شي
●●●
نبي كۀ محمد د كل جهان دپاره دی
حسېن د ژوند چينه د كل انسان لپاره دی
نعره د رسالت پۀ كور نسيم كړه د اجل
نۀ دا چې بوي فقط د ګلستان دپاره دی
مېدان د كربلا نه تر مېدانه د محشر
اولاد د مرتضى خو د مېدان لپاره دی
باران د اوښكو وكړه كۀ پرې زړۀ جمع كوې
حاجت د جمعيت د پرېشان لپاره دی
يوه اوښكه لرم، شي دې په مزكه ولې توی
دا ستوری مقدس خو د اسمان لپاره دی
هر كال د قربانۍ نه نوی كيږي د مسلم
مثال د حسېن ژوند د مسلمان لپاره دی
ارمان د شهادت وګڼه پلار د هر ارمان
زړګی چې پيدا شوی د ارمان لپاره دی
اكمال د نبوت وي نابينا بې شهادت
وركوټی كسی ژوند د هر چشمان لپاره دی
مسلم د حسېن ژوند كه كړي مشعل د خپل عمل
په خدای چې كل جهان د مسلمان لپاره دی
دليل دغه قراّن دی په اولاد د محمد
اولاد د محمد هم، د قراّن لپاره دی
ايثار به د هغوی كړمه يو روح د افسانې حمزه نوم د حسېن يې د عنوان لپاره دی
●●●
عظیمه قربانى
فلكه پېر او خوره واپس هغه لمحې راوله
پۀ كربلا کې هغه ټكندې غرمې راوله
دي تويې شوې پۀ دې غم کې د هر چا اوښكې
لا به توئيږي ستا د ستورو نه سېوا اوښكې
د نن انسان چې د اسلام شان و شوكت اوويني
د محمد د اهل بېتو شجاعت اوويني
چې ورته ځلند شي معيار د قربانۍ د حسېن
چې زړبودۍ کې ورعيانې شي ځوانۍ د حسېن
چې يې سپېڅلي دين دپاره كړو خپل ځان قربان
د خپلې خونې ميړني ښكلي ځوانان قربان
چې يې سرتورې شوې عصمت او د عفت خاتونې
چې دين دپاره وې زوكړې د جنت خاتونې
هغه حسېن چې يې ساقي دی د كوثر بابا
چې يې والي دی هم سيد د بحرو بر بابا
درېيمه ورځ ده چې پرې بندې دي اوبۀ د فرات
ژبه يې اوچه ده خو بيا هم پرې روان صلوات
د تندې زور ؤ ماشومان وو همه سر پۀ ژړا
دلته پۀ كريكو سكينه ، هلته اصغر په ژړا
پۍ پکې چرته چې د مېندو يې سينې اوچې وې
لۀ درېيو ورځو چې اوبۀ نۀ وې چينې اوچې وې
دا انتها ده د ستم د پېغمبر پۀ اولاد
داسې جفا د ظالمانو د حېدر پۀ اولاد
●●●
مرثيه
دا ستمونه چې پۀ ال د مصطفى شوي دي
په ويړ جهان کې راته وايه چې پۀ چا شوي دي
هغه ناشوني چې شيطان هم ترې امان غواړي
هغه پۀ ال د محمد پۀ كربلا شوي دي
تل بۀ روانه وي د حق او د باطل جګړه
لكه جنګونه د تيرې او د رڼا شوي دي
چې پاك نبي پۀ پاكو لبو ښكلولو مدام
ډير ګوزارونه د هغۀ پۀ مخ او شا شوي دي
د اولادونو خاوندانو تصور خو اوكړىْ
پۀ ماشومانو چې ظلمونه د زهرا شوي دي
عجيبه دا چې دا روا مسلمانانو ګڼل
خو كافرانو دا وئيل چې ناروا شوي دي
●●●
نن هغه ورځ ده چې تكميل د قربانۍ شوی دی
د خوب تعبير د ابراهيم او اسماعيل شوی دی
وركړی شوی د اسلام اونې ته نوې وينه
نن د اولاد د محمد ده تويې شوې وينه
نن به دا وينه تر محشره ګلستان جوړوي
د حق ثنا لره به نوي بلبلان جوړوي
د عمر سعد دا اسرار ؤه چې بېعت اوكړه
حسېنه راشه د يزيد متابعت اوكړه
بغېر لـۀ دې دې خبردار شه بل مفر نشته
اوګني پوه شه پۀ تن باندې دي سر نشته
امام وئيل ورته يزيد لره به ورشمه زۀ
چې مخامخ يې پۀ منشا باندې خبر شمه زۀ
او كۀ دا نۀ وي چې پۀ لور د هندوستان لاړ شم
چې د جهان په سلسله کې خرامان لاړ شم
د عمر سعد پۀ كړۀ وړۀ کې څه نرمي شوه پېدا
خو د بد بخت شمر پۀ وينه کې ګرمي پېدا شوه
وې عمر سعد دا خو هيچرې كېدلی نه شي
نۀ هندوستان ته او نۀ شام ته رانه تللی نۀ شي
اوګني پوئی شه د لښكر سپه سالار به زۀ يْم
ابن زياد كړی فرمان دی چې سردار به زۀ يم
د عمر سعد ؤ د رتبې د حكومت لالچ
ابن زياد چې ؤ وركړی پۀ حكمت لالچ
وې چې حسېنه نه دې هند او نۀ دې شام ته پرېدو
اوكړه بېعت په دې ساعت نۀ دې ماښام ته پرېدو
داسې د ژوند نه راته وايه چې بيزار يې ولې
د خپل انجام نه بې خبره پۀ انكار يې ولې
امام وئيل ورته چې ژوند خو امانت دی د رب
د هيچا خپل نۀ دی فقط يو عنايت دی د رب
عمره پوهه شه فرزند د مرتضى يمه زۀ
د سترګو تور د محمد خېرالورى يمه زۀ
د فاطمې بي بي پۀ غيږ کې لوبېدلی يمه
زۀ يې د دين د تحفظ لره پاللی يمه
لولې قراّن خو لږ ايت هم د تطهير اولوله
زمونږ پۀ شان کې نازل شوی بې نظير اولوله
دين به د ژوند پۀ بها هيچرې ورنۀ كړمه زۀ
لاس د بېعت به تر قيامته هم درنۀ كړمه زۀ
زما بېعت بۀ وي جواز د ګمراهۍ د يزيد
دا چې اوس شوی دی اغاز د ګمراهۍ د يزيد
●●●
مرثيه
ګرانې څومره ګرانې مرحلې د قربانۍ دي
داسې بوګنونكې چې لمحې د قربانۍ دي
جنس يې د ضمير د ازادۍ درته راوړی
دا غافل انسانه قافلې د قربانۍ دي
اوس به نو وربل د ازادۍ د ناوې خور شي
جوړې كربلا کې سلسلې د قربانۍ دي
غږ چې د امام د قافلې د جرس چپ شو
اوس نو پۀ هر لوري انګازې د قربانۍ دي
غشی چې تنكي ماشوم اصغر په مرۍ اوخوړ
خدائيګو دا سلګۍ وړې وړې د قربانۍ دي
غشو پۀ نيزو كۀ د اكبر سينه غلبيل شوه
لا يې ځوانې شوې ولولې د قربانۍ دي
فخر بۀ په ال د محمد انسانيت كړي
جوړې هم لـه دې چې سلسلې د قربانۍ دي
●●●
امام وئيل ورته چې تۀ د مرتضى بچۍ يې
د هغه فاتح خېبر مشكل كشا بچۍ يې
زړۀ پۀ قابو کې ساته پام كوه چې پرى نۀْ وزې
دا نور واړۀ زاږۀ چې هم په غم کې نۀ وزي
تۀ جانشينه د خاتونې د جنت يې خورې
داد به زما غواړې خاتونه د قيامت يې خورې
تۀ خو پوهيږې چې تر څو چې قرباني اونه شي
د يو عمل به هم تكل او رواني او نۀ شي
امام چې سور په ذوالجناح شولو بهر را اوت
ګويا د فسق د تيرو دپاسه نمر را اوت
اصحاب يې پوهه شول امام راغلو د جنګ دپاره
ملا يې تړلې ده په دين باندې د ننګ دپاره
بيا حبيب ابن مظاهر ورته سلام اوكړه
پۀ ډېر ادب يې ورته بيا داسې كلام اوكړو
وې چې ژوندي چې تر څو مونږه غلامان يو د تا
تر هغه وخته د حرم محافظان يو د تا
زما سيده اجازه راكړه مېدان ته ځمه
د دې عظيمې قربانۍ و امتحان ته ځمه
امام وئيل ورته حبيبه با وقاره زما
ستا هلاكت مې پيرزو نۀ شي وفاداره زما
ولې حبيب د جنګ دپاره چې اصرار اوكړو
امام پۀ نۀ زړۀ د اثبات ورته اظهار اوكړو
غږ شو هر خوا د فولادي بدن څښتن راځي
اوس بۀ مېدان ته يو زلمی اتيا كلن راځي
ملا وه كږه لكه لينده پۀ لاس کې تېغ اودرېد
چې رامېدان ته شو د غشي غوندې نېغ اودرېد
وې چې وفا مو كړلـه هېره جفا كار ؤ ولې
د سمې لارې نه كاږه شوىْ خطا كار ؤ ولې
وې ظالمانو پۀ لمانحْه کې درود وايۍ كۀ نه؟
د محمد سره يې ال هم پکې ستائيۍ كۀ نه؟
پۀ ژبه يو او په زړۀ بل منافقت دی كه نه ؟
سره د پوهې د اتكل مو جهالت دی كۀ نه؟
د يو ګمراه دپاره ظلم پۀ حسېن مۀ كوىْ
د پاك نبي او د زهرا په نورالعېن مۀ كوىْ
وې عمر سعد چې څوك شته چې دا بوډا كړي هلاك
د خپل لـۀ خوا راغلې دا بلا كړي هلاك
بيا چې راتلل نو قتلېدل د دې جري د لاسه
د حبيب ابن مظاهر د امزري دلاسه
بيا عمر غږ كړو ترې چاپير شيْ چې ژوندی لاړ نشي
چې خپل امام ته فتح مند او ګړندی لاړ نه شي
ترې يو خوا بل خوا په سؤونو ظالمان شو چاپېر
د دې بوډا زلمي زمري ځنې ليوان شو چاپېر
د حبيب توري د سرونو كرونده كوله
پۀ زخمي تن يې هم د ګل غوندې خندا كوله
چې شو زخمونه بې شماره شهسوار پريوت
پۀ حوصله او پۀ همت او پۀ وقار پريوت
بيا يې نعرې كړې چې د خپل حبيب خبر واخله
پۀ پاكه غيږه کې سيده زما سر واخله
امام وئيل ورته لبيك دی جانثاره زما
لاسونه غوڅ د ظالمانو شه سرداره زما
په خپله غيږ کې مې حبيب لره پناه وركړه
هغه ديدار د امام اوكړو بيا يې ساه وركړه
●●●
مرثيه
څه پوښتې چې دا د چا سرونه پۀ نيزو دي
دا خو پۀ معنى کې قراّنونه پۀ نيزو دي
ځوان كۀ ماشومان دي كۀ نيم زالي بوډاګان دي
اوګوره سوري سوري يې زړونه پۀ نيزو دي
تن دی د امام پۀ ډېرو غشو غلبيل شوی
هم پرې باندې شوي ګوذارونه پۀ نېزو دي
حيف دی چې پامال يې په اسونو شهېدان كړل
څيرې د خېمو يې دامامانونه پۀ نېزو دي
دا يې د نبي او د زهرا پۀ زړونو ايښي
كوم چې د سرو وينو يې داغونه پۀ نېزو دي
څۀ بۀ كړي جواب هلته چې نمر يوه نېزه شي
دو يې چې څومره كړي ستمونه پۀ نېزو دي
سر د پاك امام پۀ نېزه څۀ وائي پوهيږىْ
چرې قتل شوي ايمانونه پۀ نېزو دي؟
●●●
تږي مظلومان
اى د پاكې مدينې نيمه راشه
راوړه نكهتونه پسرلى د كربلا شه
څه خو ته وږمې د سكون راوړه لـه يثربه
اوشينده ګلونه د تسكين لسه ډېر ادبه
ورځ د عاشورې ده په سحر کې هم سموم دى
واړه چاپېر چل هم د حسېن دپاره شوم دى
نن دلته د درېيو ورځو تږي مظلومان دي
پاكې ارتينې مجاهدان دي ماشومان دي
پېښه به نن هغه حادثه شي كربلا کې
وي به بې مثاله د تاريخ ويړه دنيا کې
هغه دي كوفيانو ډمامې اوغږولې
څوك دي سواره شوي چا وسلې سنبالولې
صف څلور ګوټه هم دلته جوړ كړو مظلومانو
ناست په زنګنو لاس کې نېزې دي د غازيانو
مېنځ کې د دې صف ئې تېر انداز دي كښينولي
غشي ئې په ګورت کې دي تيار ورته نيولي
اوكړه عمر سعد د شورو حمله بې واره
دلته كړه غازيانو په نېزو باندې حصاره
جوړ پرې حسيني تېراندازانو يو قيامت كړو
صف دعمر سعد د لښكرو ئې لت پت كړو
- ●●
مرثيه
ښكلي ګلونه ترمې ترمې د سپرلي پراتۀ دي
د محمد د خاندان ښكلي زلمي پراته دي
چې زړۀ د كفر يې نعرونه د تكبير لړزيدو
دا اصحاب دي د حسېن لكه زمري پراتۀ دي
ليك يې سند د تل ژوندون شو پۀ كتاب د عالم
دا هسې مړۀ دي چې تر حشره هم ژوندي پراته دي
چې ابراهيم او اسماعيل بۀ هم پرې فخر كوي
نن بې كفنه ښكلي ميړني پراته دي
چې هر څه څه يې قرباني كړۀ په نامه د اسلام
پۀ بې كسۍ کې دلته هغه لېوني پراته دي
چې استقلال ته ملائك يې هم حيرت وړي دي
هغه غښتلي ننګيالي هغه سړي پراته دي
●●●
لا خو غرمه چې ننګيالي ټول شهيدان شو
ال د محمد او د اسلام ځنې قربان شو
ګنج د شهيدانو كربلا کې و جوړ شوى
بس خو عمر سعد ئې په ئې په وينو و موړ شوى
پاتې په مېدان کې يك تنها امام حسېن وه
هو! هغه حسېن د پاك نبي چې نورالعين وه
لاړلو تر څنګه ذوالفقار ئې د بابا كړو
هم په سر دستار ئې د نبي ښكلى زېبا كړو
خور بي بي ركاب د ذوالجناح ورته نيولى
اس د پيغمبر هم ورته ګوري غرېو نيولى
وې چې خورې وخت د قربانۍ دى اوس راغلى
ال د محمد مې دى په تا باندى سپارلى
تل كړه حفاظت ئې چې رنځو زين العباد دى
پاتې دا وارث د خاندان د مصطفى دى
بيا نو د حرم ځينې مېدان ته رابهر شو
فوځ د جفا ته ښكته پورته په نظر شو
بيا ئې پس لـه حمد و لـه صلوه اوكړه غږ
غلى شو يو دم کې و كوفې د لښكر زوږ
وى چې ښه ئې پيژنى نمسى د پاك نبي يم
زه د زړه ټوټه د فاطمې او د علي يم
وائي زما خون درته په كوم دليل روا دى
دا قدم چې تاسو پورته كړى دى خطا دى
غږ او كړوز عمر شمر چې څو بېعت اونه كړې
قتل به خپل ځان هم د خپل كور واړه ځاږه كړې
شور شو په دې وخت کې به حرم کې د بيبيانو
هم پکې ژړا او انګولا د ماشومانو
ستون شولو حرم ته وې چې خېر دې وي څه چل دى
اوئيل بانو تچې مې اصغر وهلى جل دى
واخستو په غېږه کې امام راغلو بهر ته
بيا يې په سكون مخاطبه اوكړه عمر ته
وې چې كه قصور دى ستا په خيال کې خو زما دى
دا د شپږو مياشتو يو ماشوم خو بې خطا دى
څوك دى چې يو ګوټ اوبه به وركړي لوی ثواب دى
اى په زړه سنګينو دا نمسى د بوتراب دى
غشى په جواب کې حرمهل بيا ورګوزار كړو
غيږ کې دا ماشوم د خپل بابا ئې تار په تار كړو
لپه د امام شوه د اصغر لـه وينو ډكه
وى بچيه نن دې د بابا غاړه كړه لكه
پورته يې اسمان وته ګوزار كړه وې چې خدايه
ته مې دا معصومه قرباني مه كړې بې ځايه
بيا ئې نو حرم ته جل وهلى اصغر راوړ
ګويا چې حرم ته ئې حالت د محشر راوړ
●●●
مرثيه
چغې په اصغر د سكېنې د اورېدو نه دي
اوښكې ئې روانې په هېڅ شان د اوچېدو نه دي
باغ چې د نبي تالا كوې ظالمه څه كوې
دا ښكلې وړې وړې كلۍ د شوكېدو نه دي
اووې زينب ، عون او محمد دې رانه هېر كړلو
اى اصغره زويه ستا زخمونه د كتو نه دى
اوښكې د بانو لا د اكبر لـه مرګه ختمې وې
اوس ئې بې د زړه لـه وينو هم د بهېدو نه دي
وې چې اى فاتحه د خېبر كه راشې اوګورې
لاس مې د رنځور زين العباد د هتكړو نه دي
اى نبي سروره امتيان دي شرمخان شولو
ستا د ال په وينو ظالمان په مړېدو نه دى
●●●
مرثيه
راشۍ كه ئې ګورئ اوس امام دى په مېدان
دا اته پنځوس كلن بوډا دى لكه ځوان
وې چې اى كوفيانو فكر اوكړئ چې دا څه كړئ
سر خو په ګريوان كړئ چې د ابد كوئ كه ښه كړئ
هم مو اوبللم چې زر راشه يو طوفان دى
تللى د يزيد ځنې هم دين دى هم ايمان دى
اوس نو راته وائي ولې داسې جفا كار شوئ؟
ولې د خپل لوظ او د اقرار نه په انكار شوئ؟
تاسو چې پراته په ګمراهۍ کې سراسر وئ
مونږْ كړئ بهر د ځناور نه چې بتر وئ
څنګه زما خون درته مباح شو ناپوهانو
نن په بلو بلو ولې سر شوئ ګمراهانو
غږ كړو عمر سعد بېعت اوكړه چې ازاد شې
اوګڼي برباد شوې لابه نور پسې برباد شې
اووئيل امام چې دا به هيچرې او نه شي
اوس نو دا رضا د پاك الله به وي چې څه شي
غشى عمر سعد د امام په لور ګوزار كړو
وې چې ګواه اوسنئ اول ما د جنګ اختيار كړو
شك نشته امام چې سر تر پايه يو جمال وه
بيا هم ضرورت په داسې وخت کې د جلال وه
هله د انسان انسانيت لره كمال وي
جمع په هغه کې جلال او هم جمال وي
كار د قربانۍ کې د دې دواړو ضرورت وي
داسې د ايثار او قربانۍ اكمليت وي
تندر شو په سترګو او كه پړك د ذوالفقار
تا به داسې وې چې اژدها وه شرر بار
يو خوا بل خوا هر طرف سرو نه پرېوتلي
ډېر د مرګ لـه ويرې لـه مېدانه تښتېدلي
غږ او كړو عمر چې ترې چاپېر شئ چې لاړ نه شي
اولئ ئې تر هغې چې څو تن ئې لتاړ نه شي
جوړ د هر طرف نه پرې د غشو يو باران شو
ترمې ترمې ګل د پاك نبي د ګلستان شو
پرېوتو د لاندې ذوالجناح په هنړېدو شو
اوښكې ئې راماتې وې په لوري د خېمو شو
بس نو په حرم کې په هر طرف ته شور شو
راغلو ذوالجناح خو په مېدان ئې پاتې سور شو
جوړ د ذوالجناح نه ګېر چاپېره لوی ماتم شو
ګويا كور د غم، د پاك نبي ښكلى حرم شو
●●●
مرثيه
هغه سردار چې د جنت د شاه زلمو دی حسېن
كله لائق د تورو غشو د نېزو دی حسېن
سر يې خپل وركړ لاس يې ورنۀ كړو پۀ لاس د يزيد
خدايګو بنا د لا اله الا هو دی حسېن
ای د دنيا تاريخه اوس خو لافاني شوې تۀ هم
ستا اننګو کې چې تل تل پۀ ځلېدو دی حسېن
چې عقلمند د جهان ټول ګوته پۀ خولۀ دي ورته
هغه سالار خو د اسلام د لېونو دی حسېن
چې يې سپرلی كړلو پۀ ټكندو غرمو د ضمير
پروت بې كفنه كربلا کې پۀ غرمو دی حسېن
انسانيت بۀ ورته سر د نياز خم لري تل
روح پۀ قالب کې د راتلونكو زمانو د حسېن
●●●
د شهادت سجده
يو يرغل د اسوېلو شو پۀ مېدان د كربلا
اوږد تار د بړبوكو كړو بيابان د كربلا
پۀ لېمو د خپلو ستورو ، رڼا ګرد د كهكشان شوه
چې راغلی ستړی ستړی ، وه كاروان د كربلا
چې ځوانۍ ته د مراد يې رسيد نۀ شو ارمانونه
ژړوي مې پۀ سرو سترګو ماشومان د كربلا
ګرد ؤه د هېبت غوندې چې جمع ؤه د نمر پۀ مخ
څۀ يخه خندا وه چې ښكاره وه د سحر پۀ مخ
راغی زيړ زبېخلی سحر رنګ د مازيګر په مخ
شنه د غم لوخړه پنډه شوې د منظر پۀ مخ
غونډې پۀ دې وخت کې د تيرې د بلا څڼې شوه
نمر په راختو شو پورته ښكته ښكاره رڼې شوه
راغلی تماشو ته ابته وې تماشې په غم
يا د زمانې لړم لړلې وې لشې پۀ غم
تتې لـۀ غباره وې صفا د زړۀ ښيښې پۀ غم
لړزندی ښكاره شوې چې سورې وې پلوشې پۀ غم
راغلې زيړې زيړې رپېدونكې لړزېدونكې وې
تا به داسې وې چې جوړ د نمر نه غورزېدونكې وې
نمر لـۀ نيمايه اسمانه ښكته ځي تكل كوي
ژرنده د وختونو ده روانه كار د دل كوي
مزكې ته پۀ ښكته پۀ هېبت كا تۀ اجل كوي
ډيرې پرښتې د مرګ په وړاندې ځنې زغل كوي
ورځ لـه ډېره غمه مړغېژنه غرېو نېولې ده
يا پرۍ د امن پۀ پنجه کې دېو نيولې ده
ښكاري څه خېمې لـۀ تندې شته سوې سينې پکې
پاكې پاكې جونې نارينه او ارتينې پکې
اور اخلي بې واره د ګرمۍ نه پشمېنې پکې
زياته ده د بټ نه كربلا شګې نينې پکې
سيند هم له ګرمۍ دی پيچ و تاب راوړلی تاب نه شي
ځان د سيند په مخ ښودلی سترګه د حباب نه شي
نن د ګرمۍ چې لـه وحشته ساه ډوبېږي ولې
يخې خولې د پشه كال پۀ مخ بهيږي ولې
د كربلا خشكه فضا ګلستانېږى ولې
سبا پۀ چغو د يثرب پۀ لور چلېږى ولې
وړي پۀ ژړا خيرالورى ته ماجرا د حسېن
شفق پۀ وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
هور ته مخامخ د ګرد پۀ مېنځ کې رااوچت شو ګرد
زغل كوي اسمان وته د چا نه پۀ هېبت شو ګرد
پورته اسوېلی د زړۀ د مزكې په حسرت شو ګرد
حېف چې خپل د خپل نه درومي نخه د هجرت شو ګرد
راغی په جولان وۀ د ګردونونه يو سوگر اوت
زړونه چې بې واكه شو د خلقو لـۀ خولې شو راوت
ګوره ورته مخکې دبدبه د امامت لري
شاو ته صولت دغه زلمی د ولايت لري
شان د خلافت او د عصمت او د عفت لري
ځكه خو دستار پۀ سر د شاه رسالت لري
روح هغه څلور دي خو پنځم يې دا بدن ګڼه
بس خو سر تر پايه يو پېكر يې د پنجتن ګڼه
اس يې مطيْن پۀ لاره ځي پۀ جست و خېزنۀ دی
پوهه د خپل سور پۀ زړۀ چې نېت يې د جنګرېز نۀ دی
امن پۀ دنيا کې مدعا لري چې تيز نۀ دی
زوی د محمد اخر زمان دی څۀ چنګېز نۀ دی
امن امن صلح صلح غږ د اس قدم قدم
غږ د حق اوهو اوهو اوهو او حق چې اخلي دم
سترګو د دښمن پۀ حيرانۍ ورته نظر اوكۀ
زړونو پرېشانو پْه درزا ترېنه خطر اوكۀ
راغی مخامخ مېدان ته غږ زوی د حيدر اوكۀ
راغله خاموشي شوه پورته ښكته شور سفر اوكۀ
ساه د يزيديانو په فضا کې پس پسۍ شولې
شور او پۀ چپيا کې پټې پټې ګنګوسۍ شولې
ولې به نۀ وي په هېبت عرش و كرسي او قلم
چې دي نهر د درېيو ورځو ماشومان د حسېن
سخته ګرمي محاصره لوږه او تنده اله
زين العبا، اكبر، اصغر او قاسم جان د حسېن
وې چې زۀ مومن يمه باغونه د ارمان لرم
ډك دی د جنت د ګلو زۀ هغه دامان لرم
توره مې پۀ تيكي کې ده لاس کې چې قراّن لرم
اوګورىْ چې شان د محمد اخر زمان لرم
زه يمه باران د رحمتونو چې امام يمه
ای بې لارې تګيو د بقا د اوبو جام يمه
زۀ يمه حسېن مور مې زهرا نيكه سرور زما
پلار ابوتراب و دلاور علي حيدرزما
ورور مئين پۀ صلح مجتبى شاه شبر زما
سروه د حبش د مهاجرو تره جعفر زما
مونږ هغه كسان يو چې دنيا مو مسلمانه كړه
ای عربو ستاسو توره خونه مو روښانه كړه
اووی ورته دويْ مونږه خبر يو هر چې تۀ وايې
ښۀ وائې كۀ بد وايې خو ووايه چې څه وايې
تۀ چې د يزيد پۀ خوښه نۀ وايې ښۀ نۀ وايې
هر څو كه سم سم وايې خو مونږ وايو كاږه وايې
يا خو د يزيد د بېعت جغ وته ګردن نيسه
يا زمونږه غشو نېزو تورو ته دې تن نيسه
پوهه شو امام چې دويْ به نرم په حجت نه شي
توره چې كوم كار كوي هغه په نصيحت نه شي
كار چې شي په زهرو هغه چرې په شربت نه شي
جوړ به په دې وخت کې بې له جنګه څه صورت نه شي
لاخو وه په فكر کې امام په لر او بر د جنګ
راوړو د لښكر نه د دښمن په غشو خبر د جنګ
وې امام په جوش کې چې زه غشی زه دماح يمه
زه د ذوالجلال والاكرام يوه سلاح يمه
ځوان يم د جنت د جنتي ګلو نو راح يمه
بچ مې لـه ګوزاره شئ زه سور د ذوالجناح يمه
زه نبي نيكۀ په اوږه باندې ګرزولی يم
زه يم چې حورانو په سندرو کې ستايلي يم
چې غوره شوی د كوثگر د اوبو وېش لره وه
په مصيبت د صگبر جام نه شو نسكور د علي
راشه جوهر د قربانۍ كړه را په زړه د حسېن
د سړي توب په ائينه باندې دی پور د علي
داسې پرې ورګډ شو تابه وې ولاړ بهر نه وه
اس يې كړل صفونه تار په تار جوړې لښكر نه وه
تورې دنګولې خلقو ياد ورته سپر نه وه
چا به چې د سر فكر كولو بيا به سرنه وه
سترګو د عمر شمر چې برق ذوالفقار اوليد
ګگويا چې حسېن يې په جامه کې د كرار اوليد
خود به بې اوازه شو دوه نيم ورسره سگر دوه نيم
زغرو به فرياد اوكه ټټر دوه نيم ځيګر دوه نيم
دلته به پياده وه هلته سور به وه اكثر دوه نيم
هر شی به د تېغ د لاندې پرېوت كوز او بر دوه نيم
چغه د وهئ وهئ به راغله په مرۍ کې وه
توره د امام به يې رسا په كپرۍ کې وه
راغله دا ندا چې اوس د فرض د استكمال اوشو
ستا نه نمايش هم د جمال هم د جلال اوشو
راشه لـۀ اسلامه اوس د كفر انفصال اوشو
حق شو راڅرګند چې ستا په وينو استدلال اوشو
راشه رنګينۍ دې د جنت په انتظار کې دي
جوړ دی ارايْش درته حورانې په سنګار کې دي
●●●
نوحه
ظالمه مه يې زوروه د مرتضى بچى دي
دا د خاتونې د جنت بي بي زهره بچي دي
په انبيا وو کې لـه فخره يې اوچت كړو نبي
وې چې د دين نه قربانيږي دا زما بچي دي
د نبوت او امامت د ګلستان ګلونه
ناترسه لږ فكر خو اوكړه دا د چا بچي دي
د اصغر څاڅكي څاڅكي وينې دا صدا كو لـه
چې شو قربان د دين په ننګ د مصطفى بچي دي
حمزه هم د دوي ته مونږْ د مرستې او ولا كړونو
چې په مېدان د كربلا کې بې نوا بچې دي
امام ولاړ دى شهېدانو ته حېران ګوري
چرته زاړه چرته ځوانان او ماشومان ګوري
څه پرده دارېي سترګې هم د جنګ مېدان ګوري
يوه په سور سالو کې ناوې په ارمان ګوري
وائي زېنب په ژړا ښه ده خو لېمه چرته دي
ما به باران په تګيو اوكړو خو اوبه چرته دي
زړونه به وائي د بيبيانو چې بهر ورشو
چې په قاسم او په عباس او په اكبر ورشو
چې مو سايه لـه سره درومي چې په نمر ورشو
دي مو د سر پړوني تلونكي چې تور سر ورشو
يوه ماشومه د خېمې په پرده لاس لګوي
ترور ئې چې كوز كړي ترېنه خلاص هغه ئې پاس لګوي
رنګ ئې په وينو د اصغر ښكلى تندى ښكارى
په اداره کې ئې د صبر غړوندى ښكاري
نه ځي خېمې ته كه نظر ئې ګړندى ښكاري
چې له په شونډو ئې لـه غرېوه رپندى ښكاري
واګې د زړ ه د استقلال په لاس امام وركوي
حكم قدم ته به په لوري د خيام وركوي
زړه ئې په ځاى كړو امام راوړ زير زبېخلی بچى
بانو وئيل امامه راكړه زما ښكلى بچى
اوبه يې وركړې كه دى څنګه داسې غلى بچى
اوښكى ئې وڅښلې وې واخله جل وهلى بچى
حرمل د غشى د توبرې ورته اوبه وركړي
زويه دې مخ د شهادت ته واخله سره وركړي
د نبوي نمر رڼا امامه
تياره دې لرې كړه لـه اسلامه
صدۍ شوې تېرې لابه تېريږي
قصه د غم دې نه شوه تمامه
بانو لاسونه ور اوږده كړه خو نظر ئې نه و
كسي ئې روغ دو، د څه كار وو، چې اصغر ئې نه و
زړه ئې پخوا و لا ناتوانه چې اكبر ئې نه و
دومړه ئې اووې هۍ ارمان دى چې حېدر ئې نه و
نن په دنيا کې چې صاحب د ذوالفقار نشته
د معاويه د زوى په زړه کې ځكه ډار نشته
حېران حېران به سكېنې ورته نظر اوكړو
بيا د اصغر نه به ئې پورته په مادر اوكړو
خبره نه وه څه تقرير ئې چې پدر اوكړه
خو د ترور اوښكو ئې په زړه د غم خبر اوكړه
په كوكو سر شوه وې زما په برادر څه اوشو
شوه ورتر غاړه وې چې مورې په اصغر څه اوشو
دلته دا حال وه د لښكر نه بهر زوګ راته
د پېغور غشى د امام صاحب په غوږ راته
د خېمو خواته وار په وار به شمر سګ راته
ورته په جوش به د امام هاشمي رګ راته
غږ به ئې وكړو چې كه زوى ئې د حېدر راشه
كله بْه خلاص رانه دننه شې بهر راشه
امام اتمام ته د حجت ورته بهر راغى
ګويا په سر د كفرستان د تېرو نمر راغى
سترګې حېرانې وې، حسېن وه كه سرور راغى
اوبْه شو تريخې د كوفيانو چې حېدر راغى
حسېن وئيل ورته زه څوك يم پېژندلى مو يم؟
كه مو ليدلى پخوا نه يم اورېدلى مو يم؟
هغو وئيل ورته چې مونږه همه تا پېژنو
حسېنه مونږْ دې نيكه هم دې بابا پېژنو
ړانده خو نه يو ښه سبا اوښه بېګا پېژنو
بس خو بېعت د يزيد وكړه مونږه دا پېژنو
بې د بېعت نه د يزيد دې بل مفر نشته
كه دې انكار وي په دې پوى شه چې دې سر نشته
پوهه امام شو چې اوس وخت مې مقرر راغى
د قربانۍ دپاره وار زما د سر راغى
د خداى په در کې قربانۍ لره خبر راغى
هغه ساعت د شهادت مې منتظر راغى
هاتف اواز كړو لا په ژوند درته يو غم پاتې دى
امامه لا خو د يزيد حد د ستم پاتى دى
پس د اتمام نه د حجت ئې ذوالفقار اونيو
د سامعې محل كوكار او شرنګهار اونيو
كوم پهلوان به د كند پوش فقير ګوزار اونيو
اخر لـه لرې ئې د غشو ورته وار اونيو
سورى سورى چې شو د اس نه ناتوان پرېوت
ميړني پيغمبري زلمي اتلس
ننګيالي او هاشمي زلمي اتلس
كربلا کې كوثري زلمي اتلس
له اسلامه قرباني زلمي اتلس
په محشر کې به اتلس زره قامه
وايه څوك به ئې شي سيـال لـه خاص و عامه
د خوشحالۍ نه شمر هسې ناروا اووئيل
هغه ملګرو ته لـه جوشه مرحبا اووئيل
برېت ئې كړه تاو او بيا ئې داسې په خندا اووئيل
زخمي زخمي ناتوان امام وته ئې دا اووئيل
ته راته ګوره چې خېمې دې په رڼا لوټ كړم
زه چې نمسۍ او لوڼه نګينه ئې د زهرا لوټ كړم
دا اورېدل وو چې لـه سوخته هغه ځوان پاسېد
د ژوند ډيوه ئې په سلګو وه پهلوان پاسېد
د اور بڅري ترې وتل همه چشمان پاسېد
لاس ئې كړو غشي ته را وائې خېست كمان پاسېد
وى چې شمره بې غېرته خبردار اوسه
زه لا ژوندى يم د خېمو نه مې كنار اوسه
شمر ترې ټوپ كړه بل طرف ته چې هېبت واخست
چې ستر جلال د امامت ترېنه همت واخست
بيا په ورو ورو زخمي امام هم نقاهت واخست
نمر د مخسوف پرده کې پټ شو چې دهشت واخست
د ماسپښين د لمانځه وخت وه په قبله شو حسېن
د رب په در کې په نياز او په سجده شو حسېن
دغه ستم وه په ژوندينې چې امام اوليدو
خېر ئې تالا ته د نبي د كور غلام اوليدو
دلته امام د قربانۍ بلند مقام اوليده
دلته خپل ځان ته ثقلېن ئې په سلام اوليدو
په ننداره کې ترې د ځان و تن خبر لاړو
بيا خبر نه شو چې كوم وخت ورځنې سر لاړو
چې شوه معيار د مسلمان د عبديت سجده
د امامت او ولديت او د عصمت سجده
پکې راجمع شوې سجدې د جن و انس و ملك
چې كړه ادا زمونږْ امام د شهادت سجده
●●●
د قربانۍ معيار
دا څنګه وخت د پاك نبي په خاندان راغلی
چې د جفا ورته لښكر لكه طوفان راغلی
دا بړبوكۍ دي كه فطرت په اسوېلو سر دی
چې د اسمان په لوري زغلي په سلګو سر دی
دكربلا هره ذره لكه بلا ښكاري
دی عافبت ورنه په تېښته وارخطا ښكاري
دعلمدار مټې پرې شوې، سر د تن نه جدا
په ډاګه پروت دی د امام شاه زمن نه جدا
مشك يې غلبيل سوری سوری په بيابان پاتې دی
د اوبو ګوت د سكينې د زړه ارمان پاتې دی
علي اكبر چې وۀ زلمی د زړه رڼا د حسېن
په شهادت باندې يې ماته شوله ملا د حسېن
چې په كړه وړه کې سراسر د پېغمبر غوندې وۀ
چې په يرغل او په ګوزار کې د حېدر غوندې وۀ
حورې غلمان يې چې ښائست وته اوبه اوبه وو
راغلو مېدان لره قاسم چې نن يې څه په زړه وو
د نيم پرانستي ګل پشان يې د ځوانۍ وخت وۀ
د دې غنچې نه د نكهت د روانۍ وخت وۀ
ښكلی پېكر يې د شقي په يو ګوزار اورژېد
جوړې يو ګل د نبوت دلاله زار اورژېد
●●●
مرثيه
مسكي مسكي دي جنتونه چې قاسم راځي
حورې غلمان كړي سنګارونه چې قاسم راځي
د زلمي تندې پۀ كوثر کې كړې چپې پېدا
نبي بابا راوړي جامونه چې قاسم راځي
د كونډې پېغلې اسوېلو ته فرشتې راغلې
دي پۀ خېمو کې فريادونه چې قاسم راځې
ای شهيدانو مظلومانو د بې كس ملګرو
راسره واخلئ څۀ ګامونه چې قاسم راځي
زين العباد بچيه څنګه پۀ هېبت پاسېدې
درته چا دركړۀ خبرونه چې قاسم راځي زما د سترګو نظر لاړو چې ټپرېږمه زۀ
لږ مې څوك اونيسئ لاسونه چې قاسم راځي
زمكه اسمان دي په فرياد په بې كسۍ د امام
زړونه لـه ډېره غمه چوي په بې بسمۍ د امام
چې مور او پلار مې شه درجار ورته رسول به وئيل
ته ئې زما دت زړه ګلزار ورته رسول به وئيل
نه ئې تر څنګ هغه ملګري ځوان مړدان پاتې دي
نه ئې خپل وروڼه نه زامن نه تربوران پاتې دي
خو په خېمه کې يو رنځو زين العباد پاتې دى
د خپل بابا په بې كسۍ ئې داسې ننګ اوكړو
په دې حالت کې هم هغه تكل د جنګ اوكړو
ورته امام هسې وئيل د سترګو توره زما
د حوصلې پشتي به پاتې نه شي نوره زما
چې خاتمه مې د بابا نيكه د ال اونه شي
چې د قيامت په ورځ زما نه د دې سوال او نه شي
بيا په يو ځان ئې همه واړه شهېدان كړه جمع
دا ننګيالي ئې د اسلام په يو مكان كړه جمع
په كربلا کې چې بې ګور او بې كفن پراته وو
خزان ځپلي جوړ ګلونه د چمن پراته وو
بيا ئې زينب ته اوكړو غږ چې ګرانې خورې زما
اى د خاتونې د جنت د سترګو تورې زما
ورشه وسله زما د جنګ اوس په تلوار راوړه
هېر مې چې نه كړې د بابا مې ذوالفقار راوړه
خوركۍ ورشه ذوالجناح كړه راته ذين راولـه
راغلى وار د قربانۍ مې دى يقين راوله
د زېنب شونډې په ريا شولې چې غرېو اونيوه
جوړ د مړۍ نه د راتلونكې صدمې د يو اونيوه
وې چې اى روره ډېر داغونه مې په زړه خوړلي
ځنې مې لوى ځنې اوسط ځنې واړه خوړلي
زړه به مې ستا روانېدل وي چې به سم شق شي
كه او وي پاتې نو به ستا د مرګ په غم شق شي
امام وئيل ورته زما د خاندان وارثې
د محمد او د زهرا ، شاه مردان وارثې
دا خاندان به اوس د تا په حفاظت کې اوسي
لوى او واړه به همه ستا په تربيت کې اوسي
چې شوه مجبوره ورته خور همه وسله راوړله
لور د حېدر وه چې ئې ښه په حوصله راوړله
سور چې امام شو د حرم ځنې بهر راغى
جوړ دښمانو ته په شكل د حېدر راغى
ورته امام مخاطبه کې څه ډېر تللى نه وه
شور شو خېمو کې لا مقصد ته رسېدلى نه وه
بېرته راستون شو وې چې خورې دا ژړا څنګه ده؟
زېنب وئيل وروره رڼا چې د بصر دى زمونږ
د تندې مري على اصغر په ځنكدن دى زمونږ
امام اصغر په غېږ کې واخستو بهر راغى
د يزيدي لښكر په مخکې سترګې تر راغى
ورته امام وئيل هر ګوره قصور وار يمه زه
ستاسو په خيال کې به بې شكه كنهګار يمه زه
خو دا ماشوم د شپږو مياشتو كنګهار نه دى
ما كه قصور كړى وي دا خو قصور دار نه دى
وركړئ اوبه، د دې به اجر پاك اكبر دركړي
په بدله کې به نبي درته كوثر دركړي
حرمله غشى ورګوزار كړو وې چې نه وركوم
واخله د غشي د توبرې ورته اوبه وركوم
غشي مرۍ کې د معصوم اصغر تمام ښخ شو
بيا د مرۍ نه ان په مټ کې د امام ښخ شو
لپه سپېڅلې پاكې وينې ته امام اونيوه
ورته كوثر د ساقي زوئې لكه د جام اونيوه
وى چې خاونده كړه قبولـه دا نيازبينه وينه
بيا ئې اسمان ته كړه ګوزار په ډيره مينه وينه
●●●
مرثيه
يه اصغره زويه اوس به خود څيرې ګرېوان كړمه
اوښكې شته نۀ وينې چې پۀ تا يې زۀ قربان كړمه
وې بانو بچيه مرور لـه كوره چرته ځې
جار دې شه موركه دا خفه لـۀ موره چرته ځې
اودرېږه په مخکې چې لوګی درته چشمان كړمه
يه اصغره زويه اوس به خود څيرې ګرېوان كړمه
اودرېږه نبي نيكۀ بابا ته مې سلام يوسه
هم يې مرتضى او مجتبى ته نام پۀ نام يوسه
وايه ستا بې پته امتيانو په دا شان كړمه
يه اصغر زويه ………………….
چغې كړې كبرى چې دې چينې اوښكو ته نۀ ګورې
يه روره كۀ تۀ د سكينی اوښكو ته نۀ ګورې
مۀ ځه درته رويْ به د علي شاه مردان كړمه
يه اصغره زويه …………………………..
اووې زينبې بي بي، د دو سترګو رڼا زما
غم د تا دعون او محمد نۀ دی سوا زما
ترور درنه قربان شه زړۀ به څنګگه در عيان كړمه
يه اصغره زويه …………………………
يه زويه خاتونې د جنت ته سلام ووايه
بيا مې مرتضى او پاك حضرت ته سلام ووايه
اوس به بې د تانه په دنيا کې څۀ ګزران كړمه
يه اصغر زويه ……………………………….
●●●
مرثيه
اوس په اخر کې چې مېدان لره شبير راغی
د ابراهيم خليل الله د خوب تعبير راغی
لكه د غر په استقلال او جمعيت اودرېد
په تمكنت او په وقار او په شوكت اودرېد
چپه چپيا شوه د كوفيانو په لښكر کې پېدا
شوه د هېبت يوه فضا په لر او بر کې پېدا
امام د حمد او د ثنا نه ابتدا اوكړه
د فصاحت او بلاغت ئې انتها اوكړه
بيا ئې په پاك نبي سرور اووې درود او سلام
پس د هغې نه شو ګويانه د مطلب په كلام
وې چې ای خلقو نشته شك چې تاسو ما پېژنۍ
هم خاندان مې هم زما نيكه بابا پېژنۍ
خلقو څه لږ غوندې خو اوكړئ لـه خپل ځانه تپوس
بيا مو دننه په خپل زړه کې لـه ايمانه تپوس
د تاسو زړونو ته رڼا د اسلام چا راوړې
د تاسو شونډو ته پياله د بقا چا راوړې
چا ته وئيلي پاك نبي وو سرداران د جنت
فخر د چا په غلامۍ به كړي ځوانان د جنت
د چاپه حق كې د نبي نه نورالعېن راغلي
حسين مني و انا من الحسين راغلي
څه حقائق څه په وېنا کې فصاحت د حسېن
څه په خطبه کې زړه راښكون او بلاغت د حسېن
چې ئې د درد او سوزه ډك ورته تقرير اوكړو
په كاڼي زړونو د كوفيانو ئې تاثير اوكړو
عمر او شمر په دې وخت کې حېرانۍ اونيول
وار ئې خطا شو سراسر پرېشانۍ اونيول
وئيل هغو چې به عبث همه خواري شي زمونږ
همه لښكر كه اوس د جنګ نه انكاري شي زمونږ
ورته رامخکې عمر سعد په شتاب راغی
په ډېر غضب او په هېبت او په عتاب راغی
ورسره شوې وه د دې د حكومت وعده
د اقتدار او د شوكت جاه و حشمت وعده
هسې نه دا د حكومت نه چې محروم پاتې شم
لكه چې ماشوم زما فطرت دی هسې شوم پاتې شم
هغه وئيل چې هو صحيح ده مونږْه تا پېژنو
حسېنه ، مونږه دې نيكه هم دې بابا پېژنو
خو چې بېعت د يزيد اونه كړې مفردې نشته
هم څه امكان د بل طرف ته د سفر دې نشته
لا خو بېعت ته د يزيد راشه ګردن اونيسه
او لا زمونږه نېزو او تورو ته دې تن اونيسه
بيا د ليندې نه ئې يو غشی په ډېر زور كړو ګوزار
ان برابر ئې د امام صاحب په لور كړو ګوزار
وې ګواهان اوسئ چې ما پرې ابتدا كړی دی
له هر چا مخکې دا ګوزار په حسېن ما كړی دی
پوی شو امام چې بې لـه جنګه بله لاره نشته دی
د خداى په كړو کې خو بل چا لره اختيار نشته دی
دا ګمراهان كله پوهيږي د ايثار په ژبْه
ورسره بويه ګفتګو ئې د ذوالفقار په ژبْه
نو پس د دې نه ئې په لاس کې ذوالفقار اونيوو
د سامعې محل كوكار او شرنګهار اونيوو
وئيل په جوش کې ئې زه غشی هم رماح يمه زه
د ذوالجلال و الاكرام يوه سلاح يمه زه
زه خپل نبي نيكه په غيږ کې لوبولی يمه
حورو غلمانو په سندور کې ستائيلى يمه
چې ائينه به همه عمر د جلال وه حسېن
وه حېراني چې سر تر پايه نن جلال وه حسېن
چې وه وارث د محمد نو داسې حال وه ضرور
څه د جمال سره اظهار ئې د جلال وه ضرور
ماته قلعه ئې د سړو كړه ترې بهر اووتو
لكه د غشي ذوالجناح ترېنه په پر اووتو
فرات لـه ورغلو حېرانه دښمنان شو ورته
اوبه ئې اونه څښلې ياد چې ماشومان شو ورته
بېرته راستون شو ترې چاپېر شوې د جفا لښكرې
كه وى هر څو ئې د يرغل نه وارخطا لښكرې
له هرې خوا پرې د نېزو غشو باران جوړ شو
په يو مظلوم باندې د هر خوانه طوفان جوړ شو
له اسه پرېوتو امام ګويا دنيا پرېوته
ځكه تر اوسه په امت کې ئې غوغا پرېوته
يو ابلق سبى چې په ټټر ئې وو د برص داغونه
چې كړه پامال ئې د حضرت نبي د باغ ګلونه
وخت د مانځه وه پاك الله ته په سجده شو امام
هم په سجده کې د شقي په لاس كشته شو امام
جوړې تقدير د مسلمان وه چې بدل ئې كړو نن
كوم چې معيار د قربانۍ وه مكمل ئې كړو نن
چې شوه معيار د مسلمان د عبديت سجده
د امامت او طهارت او د عصمت سجده
پکې راجمع شوې سجدې د جن و انس ملك
چې كړه ادا امام حسېن د شهادت سجده
●●●
مرثيه
ځلند سړيتوب شو چې به تل وه پۀ سلګو کې
چا بلى ډيوې كړې د ضمير پۀ اننګو کې
ښكاري دصفېن غوندې صحرا د كربلا نن
بيا څۀ قراّنونه اوچت شوي پۀ نيزو کې
باغ ته د اسلام يې چې سپرلى د دوام راوړو
ويره د فنا د خزان چرته پۀ غنچو کې
سيال يې پۀ ماضي او مستقبل کې ناممكن دی
څوك بۀ شي ترې وړاندې د ايثار پۀ مېړنو کې
ثم نبتهل وائي فرزند د محمد دی
دا هغه امام دى چې پنځم وۀ په پنځو کې
نن يې چې مسلم د ګمراهۍ لـۀ قېده اووېست
دادی چې ښكاريږي پۀ زنځير او زولنو کې
غم کې د امام دې حمزه اوښكو لمبې اوكړې
څومره حرارت دی ستا په يخو اسوېلو کې
●●●
چې هر څوك د پنجتن نه لري ياري
مرګ د روح يې دی لـه دغې بيماري
د كور خـلق بـــــــــــــــــرابــــــر د پردو نه وي
زه اول يم پنج تني بيا چار ياري
چې احمد علي زهرا حسېن واړه
اولى نه ګڼي عبث كوي خواري
پس لـه دويْْ نه مې پسند واړه اصحاب دي
چې لري په تابعينو سرداري
زه حمزه د بو تراب د در تراب يْم
چې يې قيض تر قيامته دی جاري
●●●
شفق سرخي د وينو دی نشان د حسېن
نن معلوميږي رزمګاه هر بيابان د حسېن
باد د سبا ځي په دو دو نن د يثرب په طرف
غم د اصغر چې كړې د زلفانې پرېشان د حسېن
نخښه دجوش او اشتياق د شهادت ده كۀ وي
نه منافي دي د رضا چشمې ګريان د حسېن
ولې به نۀ وي پۀ هيبت عرش او كرسي او قلم
چې دي نهر د دريو ورځو ماشومان د حسېن
سخته ګرمي محاصره، لوږه، او تنده اله
زين العباد اكبر اصغر او قاسم جان د حسېن
چرته زېنب چې نمر سپوږمې يې كړه پرده لـۀ مخه
چرته كربل ډك لـه بلا او خاندان د حسېن
د قاسم ناوې لـه يې جوړ څه پۀ شانه كړو وربل
ګويا چې خور يې په خزان كړو ګلستان د حسېن
چرته خنجر د شمر چرته بوسه ګاه د نبي
چرته خزران، چرته ښائسته در دندان د حسېن
د اّسمان سترګو به دا هم ليدلي نه وو حمزه
په كربلا چې شو ښكاره ورته جولان د حسېن
●●●
وركه بلا د خوار امت كړله بلا د حسېن
ځكه د هر مسلمان زړۀ دی جلوه ګاه د حسېن
د تن ويښتۀ د حال په ژبه كړي ثنا د حسېن
سخ د هغو سر کې د چا چې وي سودا د حسېن
جوړ شو قاصد يثرب ته ځي باد د سبا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
پۀ ملكوت کې ځائی پځائی دا هسې شور دی ولې
ستم ايجاد فلك د غمه نه نسكور دی ولې
د فرښتو په سر د غم ابر راخور دی ولې
چا كړو ستم مخ د افق داسې تك تور دی ولې
زلفې خورې دې مضطرب ولې بابا د حسېن
شفق پۀ وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
عرش ښكلولو ته د مزكې نن تكل كړي ولې
نن عليين ته د ختلو نېت اسفل كړي ولې
نن ستمونه د فلك ښكته مزل كړي ولې
نن عوارض بغېر دجسم نه غوبل كړي ولې
چشم حېرت كړي تماشا ارض و سما د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا پۀ ابتلا د حسېن
نن پۀ خپل مېنځ کې ملائك كړي په حيرت خبرې
حورې غلمان وائي د سوز او د حسرت بدلې
دې نظارې ته قدرت هم پردې لـه مخ كړې لرې
راځي په جوش کې د تسليم او رضا لښكرې
جنګ ته تيار چې شول اصحاب باصفا د حسېن
شفق په وينوكړي ژړا په ابتلا د حسېن
نن د ګرمۍ چې لـه وحشته ساه ډوبيږي ولې
يخې خولې د پشه كال په مخ بهيږي ولې
د كربلا خشكه صحرا ګلستانيږي ولي
وړي پۀ ژړا خيرالورى ته ماجرا د حسېن
شفق د وينو كړي ژړا پۀ ابتلا د حسېن
سبب يې څه دی بې قرار چې شهيدان شو دوبار
تللي روحونه يې قالب ته پۀ رفتار شو دوبار
د كائنات د نياز سرونه نكونسار شو دوبار
بعثنا سيدي للحرب په ګفتار شو دوبار
د روح په غوږ د من ناصرې شوه صدا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
څوك وه چې وس يې د مركب ورته ركاب اونيو
لاس د قدرت و، په پنجه کې يې مهتاب اونيو
د جلالت نه چې په لاس کې يې نقاب اونيو
نمر په اسمان کې د خسوف مخ ته حجاب اونيو
په رخصتۍ کې زېنب واختی بلا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا پۀ ابتلا د حسېن
منم چې داغ يې د اكبر د شهادت ؤ په زړۀ
بار دوادۀ دشه قاسم يې هم حسرت ؤ په زړۀ
د علمدار غوڅ مړوندونه يې قيامت ؤ په زړه
خو يو جوش د شهادت چې يې راحت ؤ په زړۀ
قضا ته سر اېښی پۀ مخکې ؤ رضا د حسېن
شفق په وينوكړي ژړا په ابتلا د حسېن
نعرې د چا په كائناتو مسلط كړو سكوت
جلوې په چا قربانېدو ته راليږي مكلوت
د انبياؤ په نظرونو شو كربل جبروت
پۀ ائينه کې منعكس شولو ناسوت د لاهوت
پورته اتمام ته د حجت چې شوه ندا د حسېن
شفق په وينوكړي ژړا په ابتلا د حسېن
دښمن ويل مونږه منو چې يې فرزند د رسول (ص)
د زړۀ ټوټه د مرتضى يې جګر ګوش د بتول
كه د اجل چرې پېرزو دې په ځان نۀ وي نزول
راشه بېعت زمونږ په مخکې د يزيد كړه قبول
ورته جواب كې ذوالفقار وكړه برېښنا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
لرې پرده شوه اصلي رنګ کې نمايان شو اسرار
چې د امام په قتلولو باندې سرشو اشرار
بيا چې شبير نه شو على ته امامت په رفتار
كۀ چا كتی شولی پخپله بې حجاب ؤ ستار
د پاك وجود نه چې جدا شوله ردا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا پۀ ابتلا د حسېن
شاتوری راغلی ذوالجناح زخمي په حال زبون
د دين پټی دادی خړوبه كړو امام په خون
كښت و جنت د ذوالجناح هره ادا د جنون
وكرامت د امام بې اوبو ژوندی چې و نون
د مظلومۍ وائي نوحه وس كربلا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا په ابتلا دحسېن
راغله دمشق ته قافله چې بنديوان دي همه
پټ په وريځ کې د بلا د برق پشان دي همه
څه سرتور سرې كنډې رنډې يتيمان دي همه
خبر يې دا د محمد د خاندان دي همه
مير د كاروان بسته په اوښ زين العباد حسېن
شفق په وينو كړي ژا په ابتلا د حسېن
زبح عظيم شو مكمل پاتې نور حال نۀ شو
زير د منت وس دا كمال پاتې اجمال نه شو
يار د هندی د زوی د زوی سره اقبال نه شو
ځائی د عبرت دی اّل يې پاتې پۀ دنبال نۀ شو
حمزه شاهان دي ځائی په ځائی اّل صفا د حسېن
شفق په وينو كړي ژړا په ابتلا د حسېن
●●●
حضرت امام حسين
د نبوي نمر ، رڼا امامه
تياره دې لـــــــرې كــــــــــړه لــه اســلامه
پيړۍ شوې تيرې لابه تېريږي
قصه د غم به دې نه شي تمامه
مياشت فروري سن يو څلوېښتم وه
زمان څپري کې زما قدم وو
زمونږ ټهېكه وه مور چې بنا وې
تاريخ مې ياد شو چې ديارلسم وو
ترې بې خبره مه شې ای زويه
دهېندارې نه د زړه يې زدويه
چې پرې لوګي وي د ګناهونو
نيكي كوه ورپسې ای زما پويه
نه يم غلط حرف چې ياد شوم هېر شوم
نه مشتبه يم چې خلاص شوم ګير شوم
زړه مې درياب دی د حكمتونو
نه چې سېلاب يم ، راغلم او تېر شوم
په خوند کې شېر يم په معنى شېر يم
ازاد لـه هر څه، خو يار ته ګېر يم
ابتدائي يْم ، انتهائي يم
په هر يو رنګ يم ، زبر او زېريم
چې مې په تا شوه ، د خاطر مينه
مينه شوه ورانه ، د تن سنګينه
جبين مې ايښی د نياز تا ته
چې بهره مومم ستا لـه جبينه
ستا په دولت خو زه پړده نه يم
ســــتا لـه امداده په پړده نه يم
زه د خپل رب يم د تا په شانې
د بندګانو پرور ده نه سم
ما وې د زړه كور، دې بی زمانه وو
ودان په ما وو او خپور زما نه وو
چې زه ترې لاړم هغسې كور دی
نه كور زما نه وو، نه شور زمانه وو
چې ماته ګورې و چاته ګورې
و چاته ګورې ، چې ماته ګورې
ته ماته ګورې، زه تاته ګورم
زه تاته ګورم، ته ماته ګورې
پرېشاني راوړي، خندا په ګل کې
نغمه ښحي راوړي غم په بلبل کې
كه پرېشاني ده كه غم، ژوندون دی
د شانې ګورې غاښ په كاكل کې
جرمنه لاړه ، حمله دې لاړه
طاقت دې لاړ شو ، مزه دې لاړه
اوس به باران وي په تا د غم
قوت دې مات شو، شېبه دې لاړ ه
●●●
چې مخلص په محبت كى د علي يم
زه هر څوكه ګنهګار ئيمه ولي يم
لا به ماپه خوب کې شو ى نه يم ازيى يم
داد هغې پاكى مينى بركت دى
چې دښمن د خارجي او درغلي يم
دا چې څه زما د خولى نه اوريده شي
هم ددى په څير په زړه باندى جلي يم
شوه سر سبزهيى هستي لـه بو ترابه
ددانى نه رسيدلى تر پلي يم
هر قدم د تخيل مي حي رفعت ته
فخر علم ته چې خاورى د تلي يم
دا علمونه ظاهر ي دي ټول هډونه
باب د علم روږ دى كړى په نلي يم
كربلا شى ما حمزه ته چې دانه وي
د حسين د ذكر فكر عملي يم
